And so this was Christmas

Ik hoefde maar één dingetje te doen, deze Kerst. Nog zelf aangeboden ook. ‘Ik zorg voor het dessert’. Makkie. Wist al precies wat ik ging maken, had al geoefend. Alleen nog even een goede bakvorm kopen. Niks stress. Gewoon een kwestie van doen.

Tarte Tatin met caramel

Ik zou meer rust bewaren en achter mijn kont opruimen. Een schoon aanrecht doet wonderen. Twee quichevormen gekocht met een losse, uitneembare bodem zodat de tarte tartin makkelijk in ene keer omgedraaid kon worden.

Van Heel Holland Bakt had ik geleerd dat je vooral niet in karamel moet roeren maar er naar kijken totdat het een substantie wordt waarvan je denkt: ‘ja’. Wel bruin van kleur maar niet té.

Samen appels plakken

Vriendin was ingeschakeld zodat we samen twee taarten in één keer konden maken. De appels moesten in de karamel geplakt voordat het afgekoeld, dus hard, zou zijn. Het resultaat mocht er zijn. Keurige appelschijfjes met de bolle kant naar beneden en een harmonieuze opstelling. Het deeg had gerust. Twee mooie lappen gerold die ook nog eens helemaal pasten. Puur geluk, dat was wat ik voelde.

Oven voorverwarmd, twee taarten naast elkaar er in geschoven en met een gerust hart de overdeur gesloten. Eerst even een bakkie.

Mistig

Het is mistig in huis of mijn ogen zijn nog niet gewend aan het daglicht. Ik concentreer me verder op wat ik aan het lezen ben. Als ik een paar minuten later naar de keuken kijk blijkt de mist daar nog verder te zijn ingetrokken. Blauwe mist lijkt het wel. Dan pas valt het kwartje en komt de karamellucht ongefilterd binnen. Als ik de ovendeur open zie ik hoe mijn prachtige karamel in een dun straaltje uit het bakblik naar beneden sijpelt.

Met grote ovenhandschoenen pak ik de taartvormen al lekkend uit de oven en zet ze op het aanrecht. De oven suddert gezellig na. Belletjes karamel pruttelen enthousiast van al die hitte. De losse bodems van de vorm zijn echt los. Het tweede kwartje valt.

losse bodem – hitte – vloeibare karamel – gaat niet

Met de moed der wanhoop lepel ik appels, deeg en karamel in een grote, rechthoekige bakvorm en zet het terug in de oven. De keuken is een slagveld. Mijn kerstsokken zitten vastgeplakt aan de vloer waar druppels karamel inmiddels zijn gehard tot een zoete lekkernij. De kamer is vergeven van blauwe rook en een zoete lucht. De hond vlucht naar buiten. Ik roep om Vriendin die ik later in de armen val.

Tarte Troepin

Het oog wil ook wat, dat weet ik. Maar deze taart is visueel niet meer te redden. Maar de smaak is goed. De ingrediënten zijn goed. De slagroom is geklopt, het ijs nog niet gesmolten. Het kan nog. Ik besluit om de kerstgedachte ‘het gaat niet om de buitenkant’ om te zetten in daden. De taart gaat mee naar de brunch. In de oven is inmiddels een heel pakje roomboter met heel veel suiker omgetoverd tot een nieuwe, keiharde bodem. Eentje die zacht wordt als ik de oven weer ga gebruiken. De oven die de nieuwe bewoners ook nog even willen gebruiken.

Een schone taak wacht op mij vandaag.