AMOUR, geen ‘feel good’ movie maar mooi!

Geen Feel Good movie is letterlijk want ik kwam ziek uit de bioscoop. Om twee redenen. Echt ziek en toch ook wel een beetje ziek van de film. Ziek van het kijken naar een prachtige, trieste film. Een terecht bekroonde film. Twee oude mensen die samen wonen in een heel oud huis vol met ‘dingen’. Dingen uit hun leven, kamers die de sfeer ademen van oud en voorbij, stilstaand in de nog resterende tijd. Een tikkende klok als een tikkende bom. De vrouw, prachtig geacteerd, gaat iets mankeren en na een mislukte operatie belandt ze, half verlamd, weer terug in haar huis, bij haar man die haar gaat verzorgen. De film is traag als het leven zelf en soms moet je vechten om niet te denken: ‘schiet nou toch eens op’, net zoals soms je tegen oude mensen wilt zeggen.

Ik ga het verder niet vertellen maar heb je de moed om vergankelijkheid te aanschouwen, ook als je nog jong bent en blijkbaar nog niet heel veel te verliezen hebt… ga deze film kijken zodat we er samen iets van kunnen leren.

Ik ben maandag jarig, de zoveelste verjaardag. Dat brengt me steeds dichter bij een waarheid die ik liever ook niet onder ogen zie. Want als het zo moet. En het moet blijkbaar zo. Vreselijk. Onwaardig en onaanvaardbaar. Ik hoor van mensen uit het verzorgingsvak dat het zo gaat. Dat het niet zo maar een film is maar werkelijkheid.

Ik zag van J. op facebook een prachtig ontroerend filmpje van een baby die gewassen wordt en bijna zichtbaar weer gedragen wordt in de baarmoeder. Die liefde, die aandacht en warmte, die zachtheid. Hoe de baby zich laat drijven op vertrouwen, op beweging, op wiegen in het water. Link naar filmpje

Zo’n einde gun ik elke oudere die wel of niet de weg kwijt is. Meegaan in een gevoel van gedragen worden, je veilig weten, de tijd hebben om te leven in een warm bubbelbad. Een figuurlijk bubbelbad. Wie heeft dat nog?
Eindigen zoals je begint, dat zou in de meeste gevallen eerlijk zijn. En wenselijk.
Maar helaas kost het einde van een leven geld. En als je ouder wordt, tel je echt niet meer mee, behalve in de statistieken.
Hoe lang pikken we dit nog?