Vinden jullie het ook niet verdacht stil rondom mijn persoontje? De eerste week bleef zij maar schrijven over mij maar nu? Blijkbaar belangrijkere dingen te melden. Pff. Maar ja, feit is dat we wat gewend raken aan elkaar.
Ik aan hen en zij aan mij. Ze laten me nu ook soms alleen in de bench. Hebben ze een cameraatje op mij gericht om te zien of ik me gedraag. Nou, ik hoor precies wanneer zij kijken dus dan doe ik net of ik slaap.
Ik heb nog steeds mijn gekkigheidje elke avond. De Dames googelen zich suf, hoe dat dan komt. Overprikkeling denken ze. Dus nou moet ik heel veel rusten, lijk wel een bejaarde. Uurtje op, uurtje af. En helpt het? Neu. Gisteravond kwamen ze thuis, ik blij, kreeg ik lekker vlees. Daarna trok ik me terug onder de bank, helemaal tegen de muur aan. Gewoon even uitbuiken. Zie ik elke keer het gezicht van die ene, gaat ze kijken wat ik aan het doen ben. Ik ben helemaal niets aan het doen, laat me toch even.
Hoorde ik ze praten over wat er met mijn aan de hand was. Of ik misschien zo liet weten dat ik het niet leuk vind als ze weggaan? Al dat gepsychologiseer. Ik wilde gewoon rust. Niets meer en niets minder. Maar ja, toen dacht ik laat ik maar weer gek gaan doen, was het weer niet goed. Oh, oh, mensen. Praat me er niet van.
Vanavond komt er iemand met mij kennismaken. Van de puppyklas, waar ik maandag naar toe ga. Ik beloof nog niets. Laat ze maar even zweten. De Dames.