Zo, tijd voor een update. Na mijn kennismaken met muizenkorrels moest ik dus naar de dierenarts. Alsof ik daar op zat te wachten. Ze hebben nu iets voor de smalle ingang gemaakt. Beetje jammer. Eigenlijk gaat het best goed met mij. Ik groei echt maar de domme buurman zei: ‘Nou ze groeit ook niet hard, heh?’ Ik hoorde het wel maar ik doe net alsof mijn neus bloedt.
Wat houd ik van de herfst. Het is net alsof er op alle bospaden kussens zijn neergelegd van geelbruin, knisperend herfsblad. Wat ik heel leuk vind is om dan met een sprong tussen de bladeren duiken. Achterelkaar, springen, beetje dollen en genieten. Ik heb ook heel veel honden, mensen en kinderen ontmoet. Iedereen wil me aaien. Voor grote honden kijk ik nog wel uit. Dan ga ik snel tussen de benen van mijn baasje staan. Maatje veertig, dat beschermt wel.
Ook mijn tweede inenting gehad. Ik kan er weer tegen. Mijn vrouwtjes af en toe niet. Soms draai ik door. Dan hang ik in de bank, in gordijnen en het gekke is dat ik eigenlijk niet weet waarom ik dat doe. Vrouwtje ging er iets over lezen en nu weet ze het, zei ze. ‘Ami krijgt te veel prikkels. Ze moet veel meer slapen’. Nou, dat heb ik geweten. Psychologie van de koude grond, vind ik. Te veel prikkels. Niets prikt.
Mijn vrouwtjes kregen goed en slecht nieuws. In plaats van half december komt nu maandag al de nieuwe, dure, leren bank. Goed nieuws omdat ze dat leuk vinden, slecht nieuws, omdat ik banken ook heel leuk vind. En zeker ruw leer. Ik verheug me er op. Nou, ik ga weer slapen op mijn nieuwe rode kussen. Lekker hoor, al ben ik nog een beetje te licht en rol ik er elke keer vanaf. Alleen in het midden niet. Balanceren schijnt dat te heten.