We hebben een familieweekend achter de rug. Zestien volwassenen, 9 kinderen en drie honden. Voor Ami was het een belevenis op zich. We hebben haar meegemaakt zoals we haar niet kenden. Dit vrouwtje houdt zich prima staand tussen de grote heren.
Naast Ami waren er twee supermooie, krachtige, grote Weimaraners te gast. Van nichtje B. De honden kennen elkaar vaag maar daar is het wel mee gezegd. Ons verblijf was zo ruim en vrij en veilig dat kinderen en honden vrij konden bewegen. Hoe heerlijk is dat. Even geen riem (voor de honden dan) om je nek en zelf bepalen wat je gaat doen.
Bang
Dat met kinderen die nog wel een hondenangst te overwinnen hadden, gaf dit weekend een mooi onderliggend doel. De kinderen gingen mee met Ami uitlaten en al snel had zij negen baasjes die haar met de hand in de lucht opdracht gaven te zitten. En ze deed het gewoon.
De etensbak van de mannen was veel veel interessanter dan haar eigen mini bakje. De heren dropen af als Ami heupwiegend aan kwam slenteren om daarna als een idioot de bak leeg te plunderen. De heren keken toe. Die maken zich niet zo druk om eten.
Waken
Dat er een kop opzit wisten we natuurlijk wel. Onze kamer waar Ami ook sliep was al snel haar domein. Als één van de andere honden alleen maar even de neus over de drempel stak kwam ze als een moeke aangerend om jankend haar hol te bewaken. Met succes. De heren zetten geen stap over de drempel. Als ze zich terug wilde trekken liep ze de gang in om voor de deur van de kamer te liggen of lekker onder het bed te kruipen.
En ’s ochtends wist ze van opwinding niet wie ze eerst moest begroeten. De staart maakte overuren. Deze week hebben we geen hond meer aan haar. Dat weten we. Moe en voldaan. Net zoals wij.