Ami had een groot, rood kussen. Daar lag ze prachtig op. Totdat we bij familie een mooie mand zagen voor hun hond. En wij ineens beseften dat zo’n mand, waar je je lekker in kan verschuilen, misschien voor Ami ook wel heel fijn was.
Er ging van alles mis met de bestelling en met de levering. We keken er zo naar uit dat het bijna leek alsof wij erin zouden gaan liggen. Eindelijk werd het bezorgd. Een zandkleurige. Met soepele randen, een kussentje. Blij was ik.
Doos
Ami heeft meer interesse voor de kartonnen doos die er bij zit. Ik ruim haar rode kussen op en plaats de mand op ‘haar’ plek. Ami snuffelt voorzichtig aan de buitenkant. Ik leg wat snoepjes in het uiterste hoekje zodat ze tenminste met één poot het enge ding moet betreden. Dat doet ze ook. Ze is gek op snoep. Ze weet niet hoe snel ze daarna weer uit die zandkleurige hobbezak moet komen. Het ritueel herhaalt zich een paar keer.
Liggen
Ze moet toch een keer gaan liggen, denk ik hoopvol. Dat doet ze ook. Er naast. Of erachter met haar kop onder de bank. Vriendin vertelt haar hoe duur het ding was en gaat er bijna zelf in liggen om het voor te doen. Het maakt niet uit.
Wonder
Totdat ineens gisteravond laat wij haar voorzichtig zien snuffelen aan het ding. Ze gaat er met twee pootjes in, ruikt nog even en trekt de andere poten erbij. Ze staat in de mand. We kijken niet. We doen alsof we niet kijken. Ze rommelt wat met de deken en gaat liggen. Ons prinsesje. Ze legt haar koppie op de rand en kijkt ons aan met een blik van ‘maak je toch eens niet zo druk waar ik lig zeg’.
1 reactie
Het zijn bijna katten soms, op hun tijd gaat het gebeuren!