Ami heeft zo d’r eigen problemen

Ergens in oktober kochten Vriendin en ik een nieuwe bank en twee fauteuils. Levertijd een week of lang. Maakt niet uit. Hadden we mooi de tijd om Ami te leren alleen maar op de bank te springen als er een dekentje lag. Het enige probleem: we hadden Ami niet meegenomen in het veranderproces.

De stoelen werden net voor Kerst geleverd. Dat kon ze aan. De hoekbank stond er immers nog steeds. De hoekbank die in den beginne helemaal van haar was, dekentje of niet. En later lukte het ook best met ‘nee, alleen op je eigen plaats’. Maar toen kwam de bank. Een bank zonder hoek. Een andere lucht ook. Ami deed er het zwijgen toe.

Minachting

Het was nog net geen minachting, de blik die ze vanaf de deuropening naar binnen wierp. Drie dagen lang liep ze alle meubelstukken voorbij, stond even stil voor bank of stoel en keek ons indringend aan. We schudden ons hoofd en wezen op haar mand. Een klein jankje en dan een dramatische aftocht naar een hoekje tussen twee planten waar ze demonstratief ongelukkig lag te liggen.

We vonden haar op gekke plekken terug. Een dekentje op de bank hielp niet. ‘Rot op met je deken’.
Bij de bestelling van het vloerkleed kocht ik in dezelfde kleur een heerlijk kussen voor ons moppie. Dik, vadsig, warm. Geen blik keurde ze het waardig. Alsof ze totaal geen idee had waar dit voor bedoeld was.

Maar toen ik de volgende ochtend de kamer binnenkwam, lag ze prinsheerlijk op haar kussen. Tussen ons in heeft ze haar plekje weer gevonden. Ze kijkt weer tevreden rond, de herinnering aan wat ooit was is langzaam aan het verbleken. Ook haar mand behoort weer tot haar favoriete plekken.

Ik had even gehoopt dat onze super sensitieve Shiba zou aanvoelen hoe hard ik haar knuffel nu nodig heb. Maar ze is standvastig, die kleine. Een knuffel moet je verdienen. Dat kost me meer dan een lullig kussentje. Maar een blik op haar, tevreden snurkend en smakkend op haar plekje, is knuffel genoeg.