Wij vinden nog steeds natuurlijk dat we het allerliefste, knapste en stoutste hondje hebben van de hele wereld maar gisteren zag ik een foto van één van haar zusjes voorbij komen. Ook leuk. En erger, ik vroeg Vriendin: ‘Zou jij Ami er uit kunnen halen als ze met al haar zusjes zou zijn?’. ‘Ze lijken zoveel op elkaar!
Ami is echt al een Hond aan het worden, ze groeit langzaam en gestaag maar heel veel groter zal ze niet worden. Ze kan nog net onder de bank maar met moeite. Dus ik hoop toch nog op een paar centimeter extra Ami in de hoogte, net genoeg om het zelfs niet eens meer te willen proberen. Het punt is dat ik niet op mijn knie kan zitten en als ik Ami onder de bank vandaan wil plukken zal dat toch moeten. Als ze het probeert van waar ik zit, kan ik haar nog stoppen maar ze weet inmiddels dat er meer manieren zijn om onder de bank te komen. Er zijn ook twee zijkanten namelijk en ze is sneller dan ik. Als ze daar dan volkomen rustig ligt en ik me vanaf de bank voorover buig om even oogcontact te maken, kijkt ze me aan met een heel tevreden blik.
Maar Ami leert ook steeds beter wat ‘nee’ betekent. Dus gisteren toen ze weer haar snode plan wilde uitvoeren en ik echt keigoed ‘nee’ zei, bleef ze ergens halverwege hangen. Dan heb ik een half hondje in de kamer. Maar om de paar seconden een millimetertje opschuiven… en je bent er ook.
Dan is er maar één remedie. Ik loop naar de keuken. En daar gebeurt HET. Daar komt eten vandaan, botjes, snoepjes, kwark, drinken. Daar moet Ami bij zijn. Ik hoor gekreun en gesteun, piepjes, grommetjes, je hoort de moeite die het haar kost om weer onder die achterlijke bank uit te kunnen komen. Maar het lukt. Ze schudt zich even uit en huppelt naar me toe.
(en ik weet wel, wat is er erg aan onder de bank liggen… eigenlijk niets, als ze er niet aan zou knabbelen, krabbelen en bijten. Voor je het weet komt ze er aan de bovenkant weer uit).