Omdat we gisteren mijn verjaardag vierden waar heel veel kinderen rond zouden lopen/kruipen/rennen, besloten we Ami een paar uur uit logeren te sturen. Voor de eerste keer brachten we haar naar lieve mensen die in de buurt wonen. Waar ook al twee honden wonen, dus best spannend. Hoe zou ze het doen?
Als het goed zou gaan dan was dat een optie om vaker te kiezen, dan zou ze zelfs kunnen blijven slapen. Als we haar ophalen zegt de man des huizes: ‘ze houdt best wel van knuffelen heh?’.
Ja, aarzelen wij, als het haar uitkomt en precies op die plek op haar lichaam waar zij het prettig vindt.
‘Ik heb haar lekker op schoot genomen’, gaat hij verder.
Ja, vast. Ami en op schoot. Dat hebben we nog nooit voor elkaar gekregen.
Als we thuis zijn zien we foto’s die zij eerder die avond hebben gestuurd. Verbijsterd kijken we er naar.
Dit kan niet waar zijn. Niet alleen zit ze er best lodderig en tevreden bij, op het volgende plaatje ligt ze in dromenland op een vreemdevrouwenschoot. Nergens zien we tekenen dat ze tegen haar wil op de plek wordt gehouden, geen dwingende handen of klemmen of zo.
We zijn lichtelijk verontrust. Maar zeggen we tegen elkaar: ‘misschien voelde ze zich juist wel heel erg ontheemd, zonder ons. Of, was ze bang voor de andere hondjes. Of, moest ze getroost worden. Of… slikken we, had ze het heel erg naar haar zin en hebben wij gewoon niet van die lekkere schoten.
Maar dat we een goed logeeradres hebben gevonden… dacht het wel.