Onze Shiba, Ami, is me er eentje. Daar waren we al voor gewaarschuwd maar de werkelijkheid overtreft zelfs die waarschuwingen.
Willen we uit, wil zij niet. Willen we naar rechts, zij naar links.
Zit haar kop in een hol: we bestaan niet meer. Komen we thuis, dan komt ze de ene keer kwispelend ons begroeten, de andere keer slaat ze nog net niet haar ogen verveeld op. ‘Zo lang zijn jullie toch niet weggeweest?’
Mensenvriend
In het begin vond ze andere honden leuk. Bijna altijd. Nu is er nog een enkele die zij de moeite waard acht. Baasjes, daarentegen, vindt ze veel boeiender. Die hebben namelijk meestal hun handen in de zak en weet jij veel wat er in die zak zit…
Eén hondje bij ons in de buurt is en blijft de grootste vriend van Ami. Binkie. Een kwajongen van drie die vrolijk is, kleiner dan Ami maar met zijn stoere gedrag dat verschil aanvaardbaar maakt. Zodra de honden elkaar ruiken, gaan de oren omhoog en gaan ze op zoek naar De Ander. De begroeting is altijd hilarisch. Ze springen, ze juichen, ze likken elkaars bek.
Monster
Tijdens de Monsterwandeling, ergens beneden tegen de hekken aan, pluk ik Ami. Ze laat zich gewillig ontdoen van de zachte plukken haar. Plotseling gaat haar oren omhoog, ze staat, ze tuurt en dan ziet ze het. Wat nog nooit eerder is gebeurd, ook haar Binkie is in Monster. Binkie ziet haar ook. Als twee geliefden die elkaar uit het oog zijn verloren, rennen ze op elkaar af. Ze huilen bijna van blijdschap. De baasjes ook trouwens want hoe aandoenlijk is dit toch. Ware liefde laat zich niet leiden, dat blijkt maar weer.
We hebben de hele wandeling geen kind meer aan onze honden. Ze rennen, achtervolgen elkaar, bijten elkaar liefdevol op de bek, drinken samen uit de sloot waarna het hele circuit weer vervolgd wordt.
In de auto, ligt Ami moe en tevreden bij te komen.
En dan denk ik weer, hoe eigenzinnig je ook bent, wat een geweldige hond ben je toch. Ik houd er van.