Ik interview twee stagiaires. Twee leuke, jonge gasten die gekozen hebben om hun stage te lopen binnen onze Haagse gemeentelijke organisatie. Ze zijn guitig, geinig en hoewel guitig een hopeloos ouderwets woord is, het is het enige woord dat mij te binnen schiet om hen te beschrijven. Als ik hen vraag wat hen verrast heeft binnen het ambtenarenapparaat dan antwoordden ze dat het leuker en jonger en dynamischer is dan verwacht. Ik ben bijna trots en dat mag want ik voel me ook aangesproken als er lacherig gedaan wordt over het stoffige imago van mij en mijn collega’s.
Deze gasten hebben gelijk. Ambtenaar zijn is niet meer alleen ambtelijk en formeel. Niet alleen heel veel praten en weinig doen. Ja, DE ambtenaar woont hier ook nog steeds. Zo iemand waarbij je je omdraait als je hem in het echie passeert. Met een scheiding in het haar waar geen haar meer zit. Met afgemeten pasjes en woordjes. Maar er lopen er ook rond waarbij je niet zou vermoeden dat ook zij ‘ambtenaar’ zijn. Hippe, losbandige types. Heren met haren in staartjes. Heren die door hun vrouw gekleed in knalroze sweaters verschijnen omdat hun vrouw dat hip vindt en zij het niet belangrijk vinden. Meiden om door een ringetje te halen en meiden waar geen ringetje om past.
Elke morgen zit er een man in de tram. Korte broek, teenslippers, geen jas. Het is winter. Hij stapt uit waar ik uit stap. Hij pakt de lift, dus ongetwijfeld heeft ook hij ergens een bureautje staan waarachter hij zijn werk doet. Wat voor werk?
Elke beroepsgroep binnen die grote groep ambtenaren is nog wel herkenbaar. Beleidmakers… stille types, strak in het soms verkeerde pak, communicatietypes… druk, druk, druk, directeuren… cynische vrouwen met ballen of …. hé, weinig mannen in dat circuit.
Maar goed. Er komt weer jong spul aan. En dat is nodig. Ambtenaar is gewoon een verzamelnaam van mensen die werken voor een gemeente. Ik ben me er eentje.