Tijd. De klok. De seizoenen. De jaren die voorbij gaan. Vroeger hoorde ik vaak ‘hoe ouder je wordt, hoe sneller de tijd lijkt te gaan’. Onzin, vond ik toen. Tijd is tijd. En het gaat zoals het gaat. Wat verandert is het gevoel dat we hebben over de tijd die we (nog) hebben en de grootte van de wereld om ons heen.
Ik werk nu ongeveer anderhalf jaar als zzp’er. En ik geniet er nog elke dag van. Maar wat ik te kort kom is tijd. De dagen gaan voorbij in een moordend tempo. Een weekend is op maandagochtend al weer een vluchtige herinnering aan het oude gevoel van weekend hebben. Waren vroeger de weken overzichtelijk: ik werkte gewoon zoveel uur per dag, afgekaderd en los van die andere omgeving waar mijn echte leven plaatsvond, nu is het een aaneenschakeling van het leven zelf. En het gaat me te snel.
Keurig meisje
Als een keurig meisje meld ik me bijna elke ochtend rond de klok van zeven bij mijn computer. En het is aan mij, wat ik ga doen. Blog schrijven, e-mail beantwoorden en versturen, berichten lezen, website maken, tekstje schrijven, liedje bedenken. En even iets opzoeken. En voor ik het weet zijn er zes uren verstreken en kom ik met vierkante ogen beneden waar de hond zich nog eens lekker uitrekt. Voor de hond is de wereld nog lekker overzichtelijk. Je hebt eten, drinken, uitgaan, spelen en slapen.
Leren
Ik betrap me steeds vaker op de gedachte dat er teveel informatie is en te weinig tijd om het allemaal tot me te nemen. Ik wil nog heel veel leren. Nieuwe programma’s, technieken om websites te bouwen, software om bijzondere kunstjes mee te kunnen. En ik zoek en ik vind. Ik vind zoveel dat ik door de bomen het bos niet meer zie. Dagen gaan voorbij met een overload aan ‘bomen’.
Tijd is een raar begrip. Ook zonder klok worden de dagen nachten en andersom. Maar het is vooral de wereld om ons heen die zoveel groter is geworden dat ik tijd te kort kom om het allemaal tot me te nemen. En misschien moet ik dat ook allemaal niet willen. Die tijd zal komen vrees ik. Maar nu nog niet.