Aaf Brandt Corstius heeft een boek geschreven ‘eindelijk 40’, over de voor- en nadelen van 40 zijn. Ook zij is (nu al) bezig met ‘vergeten’. Hou ouder je wordt, hoe meer vrees we krijgen om in de eigen vergetelheid te geraken.
Van de week was ik er bijna van overtuigd dat het zover was.
We wilden weer een keertje Netflixen, Vriendin en ik. Ik pak de afstandsbediening maar waar voorheen altijd Netflix zat, het zit er niet meer. Ik kan er niet naar toe met de toetsen op mijn afstandsbediening. Dat kan. Dat gebeurt wel vaker.
Maar hoe langer het duurt, het staren naar de televisie, hoe leger mijn blik wordt. Hadden we een andere afstandsbediening speciaal voor Netflix, er liggen er vier op tafel, waarom geen vijfde?
Vriendin neemt het van me over. Dat is al een stap want ik ben de nationale afstandsbedieninghoudster. Gelukkig lukt het haar ook niet. Ik ga googelen.
Zoeken
Waar google je op? ‘Ik ben vergeten hoe het werkt’? Of ‘help, ik weet het niet meer’? Ik doe andere batterijen in de afstandsbediening maar het mag niet helpen. Niets wil naar Netflix. Ik zet alles uit, trek de stekkers eruit en wacht. Vind in het menu een andere optie om te komen waar ik naar toe wil en het werkt. We Netflixen weer. Maar dat is niet het punt.
Angst
Wat ik voelde was pure angst. Angst om het te vergeten. Om iets niet meer te weten voor altijd. Om een trap op te lopen waar geen einde aan komt, waar geen bestemming aan vast zit. Om een leeg toetsenbord te zien. Angst om te verliezen.
Er zijn geen batterijen voor mensen als we even haperen. Geen ‘alt-delete’ voor een nieuwe start. Ik voelde wat een mens voelt als het mis dreigt te gaan, echt mis. Wat een rot gevoel is dat.
Ziggo is stom
Waarschijnlijk heeft Ziggo iets veranderd. Maar er zal van de week vast een moment zijn dat ik het weer ga proberen op de oude manier. Om te bewijzen dat het allemaal nog klopt bij mij. En ik ga nog meer nieuwe dingen in mijn hoofd stoppen om leegloop te voorkomen.
Maar al die mensen die echt vergeten, niet meer weten en dat weten… pffff. Ik begrijp het een stukje beter wat dat moet zijn. En het gaat niet alleen om ‘vergeten’ maar om alles wat je als mens verliest om nooit meer terug te krijgen. Het sloeg bij mij in als een bom.
2 reacties
Het is vreselijk om dingen te vergeten. Die niet meer terugkomen. Sommige mensen zijn zich er van bewust. Andere mensen niet. En die laatste groep is niet alleen moeilijk voor zichzelf, maar ook voor de omgeving. Want die weet nog wel wat er gebeurt. Om dan voor leugenaar uitgemaakt te worden is erg pijnlijk. Om maar niet te spreken over de rest.
Vergeten is erg. En dat weet je pas als je er mee te maken krijgt.
Liefs Joanne
Helaas de hele maatschappij gericht op onthouden. Mijn man wist voor het eerst een wachtwoord niet meer en kon ook niet vinden, waar hij het opgeschreven had. De tijd komt, dat babyboomers massaal in de problemen komen met o.a. internetbankieren.