Als je op de klok gaat kijken

curtain-812222_640Theater, soms magisch, soms overweldigend, soms niet meer dan ‘knap’. Gisteravond zagen we de show van Simone Kleinsma. Lovende kritieken van deze show: klein, intiem, dichtbij. Alles waar ik van houd. Al na een paar liedjes zoek ik elleboogcontact met Vriendin. ‘En’, vraag ik. ‘Hm’, zegt ze. En dat zegt eigenlijk genoeg. Het is oubollig, het is het allemaal net niet voor ons.

Simone is natuurlijk die musicalster, die vrouw die echt prachtig kan zingen en dat deed ze ook gisteravond maar het komt nergens het hart binnen. Tenminste niet in onze harten. Er wordt gelachen om de grapjes die ze maakt maar ik betrap ons niet één keer op een glimlach. Als ze het lied ‘volkomen kut’ zingt reageert een groot gedeelte van de zaal alsof ze het nu toch wel heel bont maakt, het ‘ondeugende meisje’. Zelf vind ze dat ook.
Simone is onze leeftijdsgenoot. Het programma gaat ook veel over vergankelijkheid, afscheid nemen, doodgaan. Over seizoenen die altijd weer terugkomen maar de jaren die blijvend voorbij gaan. Over tijd.

Ik word er somber van. Ik voel me nog niet eens in de herfst van mijn leven en dat zou bijna moeten volgens Kleinsma. Oké, die jonge lente is allang voorbij maar ik voel me nog nazomeren dat het een lieve lust is. Bijna gedeprimeerd drinken we onszelf moed in na de voorstelling.
Wat maakt nu dat iemand je hart raakt of niet? Simons Kleinsma is echt een fantastisch vakvrouw. Ze zingt prachtig, de teksten zijn mooi, ze beweegt volkomen natuurlijk op het podium. Maar ik had verwacht de mens te zien. Het is een verschil of je kwetsbaar speelt of kwetsbaar bent.

In het donker kan ik maar niet zien hoe laat het is. Maar het is een teken aan de wand.

Laat een reactie achter

Deel dit met jouw vrienden