Ik zal van weinig dingen zeggen dat ik er goed in ben. Maar vraag je mij naar mijn empatisch vermogen durf ik zonder enige schaamte of bescheidenheid te zeggen dat ik in staat ben mensen te ‘lezen’, situaties goed in te schatten en stemmingen aan te voelen. Maar waar was dit gevoel afgelopen zaterdag?
Vrouw & Co, je weet wel, het koor dat niet meer bestaat. Maar de koorleden bestaan nog wel gelukkig en samen besloten we nog één keer een werkweekend zonder werk te doen met elkaar. Een soort afscheidsweekend (maar daarover later meer).
Bonte avond
Al jaren is de zaterdagavond onze bonte-avond waarop alles mag en kan en waar niets mooi hoeft te zijn. Als we maar kunnen lachen. Als volgevreten en vol gedronken lampekappies, hangen we op banken en stoelen en is er weinig nodig om ons gierend van de lach van de bank te krijgen.
Eerder die dag
Een lieve vriedin stuurde mij een gedicht met de woorden ‘dit wil ik met je delen’. Een gedicht dat begint met de woorden ‘Als je nooit in haar schoenen hebt gelopen’. Ik heb het vluchtig gelezen want we zijn met andere dingen bezig. Een gedicht speciaal voor vrouwen. Over je onveilig voelen, bedreigd. Een gedicht om te delen met de vrouwen van Vrouw & Co, nam ik voor. Dus na alle meligheid op de bonte avond lees ik het lange gedicht voor.
In de doodse stilte waarin dit gebeurt voel ik elk woord tot in het diepst van mijn wezen. Het is een lang gedicht over verkrachting en macht, over pijn en onmacht. Na de laatste woorden hoor ik alleen een klok tikken. Niemand spreekt, huilt, lacht, maar er is iets gebeurd wat ik had kunnen weten maar op dat moment niet juist had ingeschat.
De melige stemming is omgeslagen. Alsof ik een vuurpijl heb afgestoken die alleen maar de lucht ingaat, verder en verder, maar nergens tot ontploffing komt.
Totdat één van de vrouwen het woord neemt en vertelt. Over haarzelf. Er is herkenning en ik besef dat we na zoveel jaar Vrouw & Co nooit echt over dit onderwerp hebben gesproken, laat staan gezongen. Ik zoek op de door ons gehuurde karaokeapparatuur een lied dat op gepaste wijze de sfeer weer terug kan brengen. En kom, tja, uit bij Countryroad van John Denver.
We zingen mee, allemaal met onze gedachten ergens maar vooral zijn we samen. Daarom besluiten we ook dat ons weekendje Handel gewoon blijft voortbestaan. Omdat we zoveel meer delen dan zingen in een koor. We delen ons leven en alles wat daarbij hoort.
Het gedicht heet Als je nooit en is van Babs Gons.
1 reactie
Ik heb dat gedicht ook gelezen en je kunt het ook beluisteren, voorgelezen door de dichter zelf, die de kunt van “ spoken word” beoefent. Ik vond het ook heel bijzonder en indrukwekkend en het geeft zo goed weer hoe onze levens als vrouw eruit ziet voor velen. En dan valt het hier in Nederland nog mee als je het vergelijkt met bijvoorbeeld India. Iedere keer als ik die berichten lees, draait mijn maag zich om.