Een nieuwe serie blogs over mijn Monsterwandelingen (wandelgebied in Monster) met Ami en wie ik daar ontmoet.
In Monster heb je een geweldige uitlaatplek voor jezelf en voor je hond. Tegen de duinen aan ligt een afgesloten terrein waar je je wandelschoenen voor aan moet doen. Jij kunt rustig wat mijmerend met je handen in de zak je weg vervolgen terwijl je hond hetzelfde doet. Vaak een andere weg trouwens.
De complimenten die Ami krijgt zijn niet van de lucht. Trots als een pauw vervolg je je weg want je hebt echt het leukste hondje van de wereld. Totdat ik een grote vrouw ontmoet met een knappe Labradoodle. Een echte, een zwarte met een prachtige witte bles. Zij is helemaal in de ban van haar doodle. Zij keurt Ami en mij geen blik waardig. Ami staat kwispelend voor haar maar ze negeert hond en baas onderhand haar hond de meest walgelijke liefkoosnaampjes toeschreeuwend. Daar komt een andere vrouw met een kleinere labradoodle, familie in de dop. De grote vrouw begroet de ander met een hartelijkheid die mij niet toekwam. Ze kussen nog net niet.
‘Ja, ook mooi hoor, een curly zo te zien’
‘Ja, makkelijk joh, die van jou is ook leuk zeg’
‘Ja, echt zo’n fijne hond en sterk en ze kan zo hard lopen, ze loopt iedere hond er uit en dat verwachten ze niet van zo’n labradoodle’. De vrouw heeft blosjes op haar wangen van de onuitputtelijke woordenstroom.
Onderhand staan Ami en ik er een beetje zielig bij. We worden genegeerd omdat we niet van het juiste soort zijn. Ik loop weg en het valt niet eens op. Ik roep Ami die toch nog even probeert een glimlach op de grotevrouws mond te toveren maar Ami is hondenlucht.
Op de terugweg kom ik haar weer tegen. Ze roept naar haar hond. ‘Kijk dan, dat is een baby, kijk dan naar die baby’. Het is geen compliment zoals ze het zegt, ze roept nog net niet: ‘Dat heb je nog nooit gegeten’.
Ik roep Ami en fluister: ‘kill’. Maar de vrouw is te groot en Ami verstaat geen engels.