Wij staan in de familie nogal bekend om onze vergeetachtigheid. Nu ben ik net nog wat erger dan Vriendin vrees ik. Met het grootste gemak laat ik tassen in drukke winkels staan of laat een koffer achter op het vliegveld van New York. Het wordt soms zo gênant dat je er maar niet meer over praat.
Zoals gisteren. Vriendin en ik gaan weg. Zij vraagt: ‘heb je dit en dat bij je’. Ik kijk in mijn tas. ‘Ja, dit zit er in’. Tot later op de dag ik ‘dat’ wil pakken en ‘dat’ er dus niet in zit. Vriendin kijkt me niet begrijpend aan, ze had het nog gevraagd, ik had nog gekeken… waar zit ik dan met mijn verstand en moet ik me zorgen maken?
Onze onverwachte terugreis naar Nederland had ook wat van die momentjes. Na onze aankomst op het vliegveld van Skiathos pluk ik gedachteloos aan mijn rechter oorlelletje. Ik voel nog eens, niets… oorbellen vergeten. Niet zomaar oorbellen dus wij weer terug naar het appartement waar ze gelukkig nog op de stoel lagen. (En echt, onzichtbaar op die stoel, dus zo gek is dat echt niet).
We leveren onze huurauto in bij de aardige Griek die vol verbazing uitroept: ‘I remember you, why you’re leaving?’. We lopen mee zodat hij de auto kan controleren. Hij loopt om de auto heen en knikt dat alles goed is. Dan opent hij de auto om de binnenkant te controleren, hij kijkt nog een keer en bukt. Hij pakt iets van de vloer en geeft het aan ons. Onze autosleutel. Onze Hollandse autosleutel op de vloer van een Griekse huurauto. Hoe is dat mogelijk, waar komt die vandaan en stel je voor dat je we al op Schiphol hadden gestaan zonder sleutel…
In de auto onderweg naar huis zoek ik in mijn tas. Waar is mijn rooketui? Mijn schattige roze, electronische rooketui met allemaal handige hebbedingetjes, batterijen, oplader, vloeistof. We reconstrueren de dag. In Frankfurt heb ik mijn sigaret gevuld, een beetje stiekem zodat niemand ons kon zien. Daar ligt dus waarschijnlijk mijn etui nu nog. Mensen zullen naar de inhoud kijken en zich afvragen waar het in hemelsnaam voor gebruikt wordt. Ik weet het wel maar dat helpt me geen stap verder.
Gek genoeg heeft dat gedrag van mij/ons nog niet geleid tot onherstelbare schade. Elke tas vind ik terug. Elke portemonnee ligt er nog open en bloot te wachten totdat ik het weer in mijn tas stop. In New York was Vriendin haar dure zonnebril kwijt. Als we later zus en zwager ontmoeten zegt hij dat hij daar in een mega-store een zonnebril zag liggen. Zomaar op een randje bij het raam. Wij kijken hem aan. Hoe zag die bril eruit? Je raadt het al. Van Vriendin. Zwager rent terug en komt later terug met de schat. De schat.
Wanneer stoppen die beschermengeltjes er mee om ons te redden? En zullen we het dan (af)leren?