Interessante vraag, vind je niet. Als ik mijn beste vriend zou zijn, dan…
Zaterdagmiddag deed ik met mijn eigen vertrouwde schrijfgroep een workshop ‘Schrijven uit het hart’. Vanuit de waan van de dag, de drukte van het leven beland ik plotseling aan tafel bij twee vrouwen die uit het hart leven en spreken. Dat is even wennen. In het begin gaan mijn stekels omhoog en bedenk ik allemaal minder fraaie dingen die ik hier niet ga herhalen maar wel zo goed ken omdat mijn vluchtmechanisme een oude, vertrouwde is. Ik ben ook prima in staat om een gevoel van verveling op te roepen omdat ik alles al honderd keer gedaan heb…
Maar voelen is naturlijk iets dat je ook elke keer opnieuw kan doen. Dat weet ik wel. Zonder dat ik er erg in heb komt de vrouw die de cursus geeft mijn hart binnen. Zonder druk, zonder iets te forceren, zonder poespas weet ze mijn opgetrokken muren neer te halen en overvalt mij een intens gevoel van verdriet. Zomaar? Nee, niet zomaar natuurlijk maar wel onverwacht en overweldigend. Schrijven zonder moraal, zonder corrigerend of manend vingertje, zonder criticus of applaus. Mooi om te doen. En dan die vraag: als ik mijn beste vriend zou zijn, wat zou ik dan voor mij doen?
Stel die vraag zelf eens. Hoe goed ben je als vriend voor jezelf. Verwarrende antwoorden kwamen op en ik ben er nog steeds niet over ‘uitgedacht’.
2 reacties
Mooi mens! Je laat al zien dat je je beste vriend bent, door je kwetsbaar op te stellen in dit verhaal en dit met ons te delen.
Als ik jou was, en ik was dan mijn eigen beste vriend, dan zou ik mijn hart wijd voor mezelf openzetten. Maar ik ben jou niet. Ik ben ik en ik hoef mijn hart voor jou niet open te zetten. Dat staat het namelijk al.