Een ontluisterend beeld gisteren. De speech van een zeer aangeslagen Hillary Clinton. Die geen ‘loosersspeech’ had voorbereid en gelijk heeft ze. Daar ga je niet voor. Maar het gebouw met het glazen plafond was wel de meest slechte locatie om je verlies te erkennen. De glasscherven zouden eens naar beneden kunnen vallen.
Haar hele leven stond in het teken van dat ambt, president van dat geweldige land waar zij zo in geloofde, waar ze alles voor gaf, waar ze ook alles voor deed en liet. Een vrouw met een geweldige ervaring op politiek gebied. Een vrouw die weet wat het betekent om te leiden. Nu leert ze wat het is om te lijden en ik gun haar dat helemaal niet.
Gisteren zag ik voor het eerst een kwetsbare vrouw, geen gemaakte glimlachjes of tof getoonde duimen, geen stralende nepversie van de Moeder van Amerika, want dat is ze niet en dat was ze niet. Had ze maar eerder gewoon zichzelf kunnen zijn. Niet op commando, want zo had haar campagneteam het bedacht, ‘nu moet je even lachen’.
Had gewoon je kwetsbaarheid getoond. Niet je weerbarstigheid tegen die ongelikte beer. “Ja, ik was ziek maar ben er nu weer”. Wat is daar zo moeilijk aan.
Verliezen van Obama was ook niet fijn maar je verloor van een man waar de charme van afdruipt, waar het charisma groter is dan welke campagneleider ook maar kan bedenken en hij was een medestander van je eigen partij.
Nu verlies je van een viezerik. En dan bedoel ik nog niet eens de ‘grab them by the pussy’. Dat is duidelijk. Maar zijn houding, zijn lach, zijn praatjes, zijn grootspraak, zijn heilige geloof in zichzelf, zijn horkerigheid. Donald Trump president. Daar verlies je van. Van ongeremdheid en arrogantie.
En ik kan me voorstellen hoe je leven ineenstort nu. Hoe er niets meer is. En als je ooit terugkomt en je jezelf weer bijeen gesprokkeld hebt, hoop ik dat je in ieder geval de kracht hebt om nog te kunnen genieten van het leven. Verliezen is niet fijn maar soms doet het heel erg pijn. Meer dan wij ons kunnen voorstellen.