Omdat de herfst dit jaar wat vroeger zijn intrede doet, had ik ineens zin in goulash. Van de Weightwachers natuurlijk want daar houden we ons een tijdje aan.
Met de ingrediënten was niets mis. Allemaal lekker. Ui, runderlapje, tomaatje, beetje bloem, water, kruiden, veel paprika, augurkje en als slot op de vuurpijl: zuurkool. Ik houd er van. Dus aan de slag ermee.
Pruttel, pruttel, pruttel
Het pruttelde allemaal lekker op het lage vuurtje. Alle tijd gaf ik het ook. Dat hoort ook. Met knorrende magen maakten Vriendin en ik van ellende toch maar de nog missende stappen van het tienduizendplan in de zeikende regen. Ami mee want zonder hond loop je toch een beetje voor gek met dit weer. En met elk extra blokje dat we maakten lonkte de beloning van een heerlijk goulash nog meer. Na 9800 stappen staakten we de poging. De rest lopen we er in huiselijke kring nog wel bij nietwaar.
Bordje
Op het bordje zag het er aardig uit. Vriendin en ik gaan er eens voor zitten. Zij neemt een hap. Ik neem een hap. ‘En?’ vraag ik. ‘Ik weet het nog niet’, zegt Zij. ‘En jij?’. ‘Ik weet het ook nog niet’, zeg ik.
Na de tweede hap weten we het allebei zeker. Niet echt lekker. Het is dat we honger hebben dus we eten door en vissen het meest lekkere eruit. We eten het brood er droog bij.
In de keuken staat de nog volle pan. ‘We kunnen wel voor drie keer invriezen’, zegt Vriendin blij.
Wat is het ook weer met kwaliteit versus kwantiteit?
Ze pakt drie diepvriesbakjes uit de kast en begint enthousiast te scheppen.
‘Gaan we dit nog drie keer eten’, vraag ik.
Dan weten we het zeker. Het was niet te vreten.
1 reactie
Ha ha ha. Hier gisteravond idem dito. Op zijn Marokkaans. Hup de vuilnisbak in. En echt, alle ingrediënten waren toegevoegd. Maar het smaakte voor geen meter.