Als een vuurpijl….

Afgelopen weekend waren we op Tiengemeten, het enige, echte eiland van Zuidwest-Nederland. Op veilige afstand van elkaar toch even ‘samen zijn’ met twee familieleden. Boris, hun hond, en Ami natuurlijk mee.

Herdershond Boris is oud en stram. Hij beweegt als een oude man die zijn benen niet meer kan buigen. Aandoenlijk en ook treurig. Boris loslaten daar is geen probleem. Hij kan nergens meer heen. Ami loopt direct, als haar riem los is, naar het water. Wij kijken vertederd toe hoe ze als Keizerin Shiba, haar blik laat gaan over het land en het water. Ze inspecteert haar nieuwe bezit. Wij staan op een drassige ondergrond en ik zie hoe de oortjes van Ami loodrecht omhoog gaat staan. Ze ziet iets in de verre verte. Alsof er een vuurpijl wordt afgesproken, zo schiet ze uit de startblokken. Ze rent, nee, ze vliegt.

We lachen, gekke Ami. Ze gaat maar en ze gaat maar. Geen blik werpt ze meer achterom, ze moet duidelijk ergens naar toe. ‘Ze komt zo wel terug’, zegt A, onze hondenkenner. Vriendin bevestigt dit alsof het volkomen logisch is. Ik voel paniek want van Ami blijft niet anders over dan een stipje aan de horizon. Plotseling zie ik hoe het stipje zonder aarzeling,  in het water springt en zwemt. Ami. Zwemmen. Zonder stok of bal of lieve uitnodigingen. Ze zwemt naar de eerste zandplaat. Ik gil, ‘ze heeft geen zwemdiploma’. H. denkt dat een hond prima zelf aanvoelt of ze de afstand aankan of niet. Ik geloof niemand meer van mijn lieve familie. Ze springt weer het water in, op naar de volgende ‘grond onder haar voeten’. Het laatste stukje en dan is ze aan overkant en is ze verdwenen. De vogels die ze blijkbaar achterna vloog, ruiken onraad en verlaten de plek des onheils.

Nieuwe wandelschoenen

Juist deze dag had ik gekozen om mijn nieuwe wandelschoenen uit te lopen. Ik heb altijd moeite om nieuwe wandelschoenen in de blubber te zien verdwijnen. Ze waren nog zo mooi. Maar we moeten naar Ami toe. Vriendin doet wat haar het beste lijkt in deze omstandigheden en loopt mij, tegen haar zin, achterna. Ik zak weg en voel het water mijn schoenen binnenlopen. Mijn hart klopt in mijn keel. Hoe moet Ami terugkomen. En wat als de zandplaten onderlopen… We kunnen niet verder, we zakken weg en al komen we daar, de overkant is voor ons niet te zwemmen.

Achter me roept A: ‘Ik zie haar weer’. Ik ook. Twee oortjes, een klein koppie, die, hoppa in het water springt. Om nu te zeggen dat ze de terugweg had aangenomen, nog niet helemaal. Op elke zandplaat staat ze stil, kijkt om zich een om te kijken of ze iets gemist heeft. Ons in ieder geval niet. Uiteindelijk rent ze onze kant uit. Een pikzwart vosje die nog uren door had kunnen gaan.

We weten nu wat instinct is.
We weten nu dat Ami niet lui is maar van avonturen houdt. Jammer joh, dit vrouwtje niet.
Mijn instinct zegt: riem om.

,