Als in een school vissen. Zo zou ik willen leven. Zo leef ik soms. De veiligheid en geborgenheid van een groep doet mij gedijen. Ik vergeet vaak dat de weg er naar toe niet over rozen gaat.
Niet lang geleden schreef ik een blog over mijn gedrag in een nieuwe groep. Dit is de kern van dat blog:
Een groepsproces is een individuele gebeurtenis is. Ik kan het bijna uitschrijven hoe dat bij mij gaat:
1 Ik vind de groep niets
2 Ik vind de leiding niets
3 Ik vind de inhoud ‘mwah’
4 Ik ga in de aanval
5 Ik geef mijn grenzen aan alsof ik een oorlogsverklaring afgeef
6 Ik vind de groep leuker dan eerst
7 Ik vind de leiding leuker dan eerst
8 Ik vind de inhoud geweldig
9 Ik laat me omarmen
10 Ik noem het ‘mijn groep’
Netwerken
Ik zit nu dus in een netwerkgroep en zit ergens tussen punt vijf en zes met af en toe een terugval. Had ik vorige week nog een super bijeenkomst, gisteren was het alsof mijn donkere schaduw alleen aanwezig was. Ik ga er op dezelfde manier naar toe, met zin en energie maar ergens gaat er dan iets fout in mijn brein. Kan ik niet bladiebla-en, is het ongemak groter dan groot, geef ik antwoorden op vragen die nergens op slaan. Voel ik me als een vis zonder water happend naar lucht.
Glimlach en babbelen
En ik zie anderen het geweldig doen. Ze glimlachen, ze wandelen van het ene groepje naar het andere, ze tikken iemand aan en praten wat. Maar ik heb op de een of andere manier degene thuis gelaten die naar buiten kan treden en dat is niet handig. Ik wil vluchten. Ik wil weg. Het voordeel is dat ik gewoon weg kan. Met een nonchalante zwaai ga ik er vandoor naar een plek waar wel water is.
Zwijgen of vertellen?
Waarom zou ik daar nu een blog over schrijven? Is het niet beter om die vuile was niet buiten te hangen?
Ik realiseer me dat ik al die kanten van mij nodig heb om te schrijven op de manier zoals ik dat doe. Dicht op de huid maar soms ook met een gapend gat tussen mij en anderen. Laatst vroeg iemand mij wat ik wil met mijn teksten. Ik zeg dan meestal: ‘ik wil raken’. Maar eigenlijk heeft het alles te maken met verbinding.
Verrassend is het om er nu achter te komen dat het niet het verbinden van een groep mensen is maar mijn manier om weer naar het water toe te zwemmen.