Gisteren schreef ik hoe blij ik ben dat ik niet meer naar een ‘baas’ hoef, sinds ik het besluit heb genomen om voor mijzelf te werken. Nu is werken voor een baas eigenlijk een verkapte manier om voor jezelf te werken al is het maar omdat het je een inkomen garandeert. Maar het een of het ander maakt nogal wat uit.
Het gevoel van blijdschap was zo groot dat ik me afvroeg waar dat eigenlijk mee te maken heeft. Ik had immers een leuke baan met voldoende waardering, vrijheid, goed salaris en leuke collega’s. Maar wat ik ook had was een enorm gevoel van verveling.
De klok tikt
Niets is erger dan een klok horen tikken in je hoofd. De klok in jezelf die zo tergend langzaam gaat dat je je werkelijk niet kan voorstellen dat het ooit een keer de tijd aangeeft dat je naar huis mag, dat je mag gaan en vrij bent.
Niet-werken voor een baas
Werken voor een baas is niet erg, integendeel. Niet-werken voor een baas, daar kan ik niet tegen. Geen werk hebben of niet voldoende werk hebben en dan moeten blijven zitten op je plek omdat je nu eenmaal je dag moet uitzitten. Mijn vrije dagen gingen op aan het versnipperen van uren die ik maar opnam om weg te kunnen gaan. Om maar niet de enorme verveling te voelen.
Ik heb geen hekel aan werken. Ben een ochtend- en een nachtmens wat op zich geen handige combinatie is maar ik werk heel graag op ‘vroege’ uren. Dat ik in de middag instort is niet gek en kan nu ook. Geen baas zegt me dat ik acht uur achter elkaar moet presteren op topniveau. Ik verdeel mijn uren naar eigen inzicht en energieniveau.
Er zullen mensen zijn die zich niets kunnen voorstellen bij ‘verveling tijdens het werken’. Denk aan al die mensen die met de klok in de hand in de verzorging en verpleging werken. Wat zou het mooi zijn als er ooit een dag komt dat zij zich eventjes vervelen omdat ze klaar zijn voor die dag.