Als de zon schijnt ruik je meer

female-1297274_640

Vriendin en ik zijn in Breda en lopen een schoenenwinkel binnen. Net zoals heel veel andere mensen want als de zon schijnt dan moeten we nieuwe zomerschoenen. Licht, lekker, hoog, laag, alles is goed als het maar ‘open’ is. We vinden al heel snel iets wat we willen passen maar waar zijn de verkopers? Het is zo druk dat iedereen bezig is. Iemand passeert mij en de penetrante lucht die mijn neus binnenkomt doet me bijna kokhalzen. Als een verkoopster ons vraagt of zij kan helpen ruik ik dat zij bij die doordringende zweetlucht hoort.

Ze ziet er ook bezweet uit, het soort van bezweet van heel erg je best doen, van als een kip zonder kop rondrennen, van het goed willen doen. Haar haren hangen futloos rond een bezorgd gezicht, de wangen en voorhoofd glimmen. Ze lacht haar liefste verkooplach en gaat voor ons aan de slag. Wij kijken elkaar aan en waaieren de lucht weg. Niet goed voor de verkoop deze lucht terwijl de dame in kwestie dat waarschijnlijk wel is.

Ze brengt onze schoenen en gaat gelukkig verder met andere klanten. Als ik haar nodig heb en niet kan vinden brengt mijn neus me op het goede spoor. Dat is niet best. Ik heb met haar te doen want ze ziet er uit alsof ze niet thuishoort in de wereld van andere vrouwen. Haar collega’s lopen er fris, fruitig en jong bij. Zij is ook nog jong maar van een andere ‘jong’. Haar kleding is een beetje tuttig en van het verkeerde synthetische spul als het warm is. Haar donkerblauwe rok plakt aan haar dijen en op haar onderbenen zitten verspreid over het scheenbeen, verschillende pleisters.
Stinkende mensen, collega’s, we hebben ze allemaal wel meegemaakt. Wanneer spreek je elkaar aan maar vooral, hoe spreek je elkaar aan. Voor de vrouw van deze schoenenwinkel heb ik goed nieuws: het wordt weer kouder. Dat betekent minder druk, minder stress en minder klieren die zweet produceren. Ik gun haar een lieve collega die haar even apart neemt en het goed met haar meent.

Laat een reactie achter

Deel dit met jouw vrienden