Zwarte Lola logeert een paar dagen bij ons. Een vriendelijk, knuffelige schat. Als we elkaar normaal buiten tegenkomen dan wordt er door de honden enthousiast op elkaar gereageerd. Hoe anders is het ‘binnen’.
Als Kiki komt weet Ami van gekkigheid niet hoe ver ze kan gaan met het favoriete spelletje ‘Kikipesten’. Als Boris er is, weet Ami precies haar plek. Maar met Lola, wat moet ze nu met Lola?
De honden negeren elkaar volledig. Lopen langs elkaar heen, doen een stapje opzij om de ander voor te laten gaan, ruiken aan dezelfde boom, staan naast elkaar maar zijn feitelijk lucht voor elkaar. Geen lelijk gedrag ook. Helemaal geen gedrag. Nou even dan, gisteren.
Mergpijp
Ze krijgen allebei een mergpijp. Al na twee minuten loopt Lola zonder bot de kamer in. Ami bewaakt de hare als was het een trofee. Als Lola een blik werpt op het bot werpt Ami zich er bovenop en snauwt ‘van mij, wegwezen, kleine donder’. Vriendin en ik gaan op zoek naar het ontbrekende Lolabot maar het is nergens te bekennen. Of goed verstopt of met huid en haar verslonden.
Tijdens de losloopwandeling in Monster is er even een kleine aanzet tot spelen maar Lola draait op haar rug en speelt de onderdanigheid zelve.
Slapen
Lola heeft zich de hele woonkamer toegeëigend en wij vinden het leuk. Zij doet alles wat nog niet eens in het brein van Ami is opgekomen. Ze springt van bank naar bank, huppelt vrolijk de trappen op en af. Ami kijkt er niet eens naar. Gisteravond besloot Lola om haar leefruimte nog wat verder uit te breiden. Vanaf de bank springt ze in de lege mand van Ami en graaft daar een favoriet plekje om te slapen. Ik heb nog nooit een hond verbaasd zien kijken maar Ami presteerde het. Op het moment dat Ami besluit om lekker in haar mand te liggen ziet ze de indringer. Ze staat voor de mand en kijkt en gelooft haar ogen niet. Met een schuin oog taxeert Lola of het veilig is om te blijven waar ze is. Ami doet nog een stapje dichterbij en geeft het op. Lola doet het oogje dicht. Twee keer pakken we Lola op en leggen haar op de bank maar dat wil ze niet. Net zo snel springt ze weer terug in de mand van Ami.
Eindelijk
Als de mand eindelijk leeg is loopt Ami er naar toe. Zet er voorzichtig twee pootjes in en ruikt aan het kleed. Niet haar lucht. Ze wandelt weer weg. Dat proces herhaalt zich een paar keer tot ze eindelijk besluit om zich haar mand weer toe te eigenen. Ze gaat liggen alsof Lola er nog in ligt en zij zich moet voegen in de ruimte die er dan nog is.
En ’s ochtends zie ik hoe Lola ook haar eigen mandje heeft gevonden. Een roze huisje.