Dansen de blije muisjes op tafel. Dat doen ze nu al. In afwachting op het mislukken van de bezuinigingsronde op het Catshuis.
Ik ben niet van het zittende kabinet maar ik ben helemaal niet van een maandenlang durende coalitievorming. Weer honderd dagen de hei op. Er is geen tijd voor bezinningsmomenten, geen tijd voor net doen alsof je ineens alles weet en wenst voor de kiezer. Er is geen tijd voor onoprechtheid. Recht vooruit moeten we. Met een vrouw of man aan het stuur die zegt waar het op staat, of de ‘gewone’ man dat nu slikt of niet. Of de ‘buitengewone’ man dat nu slikt of niet.
Het maakt mij niet eens meer uit van welke partij hij of zij is. (De PVV daar gelaten, achtergelaten). Maar een leider. Dat is alles. Rutte moet zijn rug rechten en niet proberen om zijn schade te beperken. Het gaat allang niet meer om hem of zijn partij. Het gaat om Nederland. Ons land. Het gaat om ons. En als ‘ons’ nu eens wat wijzer werd, wat milder, wat toleranter. Als ‘ons’ nu eens niet ging kijken naar wat ze missen maar naar wat ze hebben. Misschien zei Pechtold wel het belangrijkste gisteravond: we moeten niet meer kijken naar wat ons onderscheidt maar naar wat ons bindt.
Maar eerst maar eens kijken hoe de Cats thuiskom.