In verband met de verdwijning van Anne Faber is een 27-jarige man aangehouden. Een psychiatrische patiënt die vastzit voor een aantal gewelddadige activiteiten. Waaronder verkrachting. De man zat midden in zijn detentiefasering.
‘Detentiefasering is het op een zinvolle manier organiseren van de detentie per individuele ingeslotene. Bij detentiefasering gaat het erom de ingeslotene, zodra dit uit een veiligheidsoogpunt verantwoord is, te plaatsen in een regime met minder strikte beveiliging en meer ontplooiingsmogelijkheden.’
Ik vond het persoonlijk altijd wel een mooie gedachte. Mensen voorbereiden op een terugkomst in de maatschappij. De maatschappij, dat zijn wij. Samen. En als je ooit een fout hebt gemaakt dan zijn wij zo rot nog niet. Je krijgt een nieuwe kans. Iedereen verdient een tweede kans. Iedereen?
Kans verkeken
Maar nu denk ik dat het tijd is om te zeggen dat voor sommigen de kansen zijn verkeken. Dan moet je het wel bont hebben gemaakt. Je moet bijvoorbeeld al eerder met grof geweld (tiener)meisjes verkracht hebben. Je moet daar tot op de dag van vandaag trots op zijn. Je moet eigenlijk geen tekenen tonen dat je aan de betere hand bent of dat zou willen, je moet weigeren mee te werken aan een onderzoek in het Pieter Baan Centrum (anders krijg je misschien wel TBS opgelegd) en jouw omgeving is er niet gerust op dat een eerder delict niet opnieuw wordt uitgevoerd.
Zoiets.
Verdachte
De man in kwestie is nog verdachte, geen dader. Maar alles wijst er op dat Anne dacht te kunnen schuilen en op die beschutte plek en een vreselijke griezel tegenkwam. En is het deze man niet dan is het andere achterlijke idioot die vast had moeten zitten. Hoeveel vrijheid en kansen gunnen we mensen die gewoon in en in slecht zijn? Aangeboren of niet, ziekte of geen ziekte, hoe ver gaan we?
Gevangenenhotel
Voor mijn part maken we een super de luxe all inclusive verblijf waar je als gezonde vrouw of man ook wel een tijdje zou willen verblijven. Zo mooi mag het zijn, zo veel mag het kosten wat mij betreft. Een plek waar alle reddelozen samen verblijven en een potje dammen of zo. Of kickboksen en freefighten. Waar ze rond kunnen lopen, zwemmen desnoods. Waar ze daglicht hebben en een donzen dekbed. Maar waar aan het eind altijd een sleutel in het slot zit. Tot hier en niet verder, beste man.
Alles om er voor te zorgen dat jij met je groezelige denkbeelden, je verknipte hersenspinsels, je grootheidswaanzin en vunzige gekte met je poten van anderen afblijft.
Dat je onschuldige meisjes en jongens met rust laat. Ze gewoon laat fietsen, al is het in de regen.
Ze wilde schuilen.
Wij moeten kunnen schuilen.