Elke ochtend bekijk ik 1) het nieuws mobiel (AD en VK), 2) email, 3) Facebook en 4) twitter. Ik weet niet wie ze bij het AD klaar hebben zitten op de redactie voor al het online nieuws dat, dat moet gezegd, redelijk actueel lijkt. Steeds vaker valt me op dat het niet echt journalistiek is wat er geschreven wordt. Soms kijk ik of ik misschien niet de Story aan het lezen ben maar nee, AD, staat er in trotse letters op de voorkant.
Ik lees een bericht over een tragisch verkeersongeval waarbij de ouders en drie van hun vier kinderen omkomen. Het stukje eindigt met: ‘Heidi vraagt zich nu vol vertwijfeling af: waar is mijn mamma?’
Op elke schrijfcursus leer je: show don’t tell. Verderop staat nogmaals in het stuk: ze blijft maar steeds dezelfde hartverscheurende vraag stellen ‘waar is mijn mama’. Het stuk eindigt met: Allicht droegen alle inzittenden ook hun gordel.
Allicht? Allicht in de betekenis van uiteraard? Vanzelfsprekend? Zeer waarschijnlijk? Ik verwacht in een krant, ook of zelfs in het AD, objectieve, feitelijke verslaggeving. Niets meer en niets minder. Ik en jij zijn mens genoeg om ons te kunnen voorstellen hoe afgrijselijk dit ongeluk is en hoe zwaar voor een klein meisje om mee te nemen in haar verdere leven. Dat hoeft een krant mij niet uit te leggen.
En allicht droegen ze een gordel… allicht voel ik me ziek.