I’M A SUCKER FOR LOVE. Laat ik deze paasochtend daar maar mee beginnen. En niet zo’n beetje sucker ook hoor. Tranen komen doorgaans moeilijk maar All you need is love, krijgt het steeds weer voor elkaar.
Vriendin en ik zien zwijgend de liefde op televisie en kijken elkaar af en toe aan. ‘Mooi heh’, zeggen we. Het Corona-virus heeft het liefdesvirus weer hoog op ons prioriteitenlijstje gezet. Want er is een liefdesschaarse. Een schaarse in geven en ontvangen.
Een ouderwets meisje
Misschien ben ik diep van binnen helemaal niet vooruitstrevend. En wat is er mis met liefde? Afstand is tastbaar geworden. In de pijn die mensen voelen, in het niet mogen, in het niet kunnen. Het levert ontroerende beelden op van opa’s en oma’s die ik met terugwerkende kracht mis. Niet mijn eigen opa’s en oma’s maar deze, die lieve!
Ja Ja
Je vraagt je misschien af waar mij ‘ja ja’ op slaat in de titel van dit blog. Mijn ‘ja ja’ gelooft iets niet. Er zijn dochters in ‘All need is love’, of zonen, die ver van huis waren. Op stage, werk, vakantie. Zij konden niet terug naar Nederland. Het programma zet alles op alles om hen toch naar huis te vliegen en verrast daarmee de ouders die natuurlijk in tranen het huis uitrennen om hun kuiken tegemoet te vliegen.
Maar op straat staat dan zo’n kind achter plexiglas want ‘all you don’t need is fucking Corona’. In melodramatische beelden zien we hoe aan weerszijden van het glas handpalmen tegen elkaar worden gelegd. De ogen van kinderen en ouders schreeuwen om meer nabijheid maar ze zijn sterk. Ze lopen daarna, meer dan anderhalve meter van elkaar, naar het ouderlijk huis.
Ben ik heel slecht als ik mijn vermoeden uitspreek dat zodra de deur in het slot is gevallen ze elkaar toch flink in de armen vallen? Dat ze in het ‘achteraf-interview’ zeggen dat het kind twee weken in quarantaine heeft gezeten maar ze wel beter weten. En wij ook.
Ik begrijp ook dat het zo moet gebeuren, dat we met elkaar spelen dat het zo gebeurt maar het is zo zichtbaar onecht dat ik er bijna om moet lachen.