We besluiten vroeg naar bed te gaan en dat is voor ons heel bijzonder. Na alle gegeven feestjes is dat een verstandig besluit. Maar gaan we vroeg naar bed? Nee, natuurlijk niet. Tijdens een laatste drankje kom ik opeens terecht bij All you need is love. Zo 1980… zo treurig eigenlijk… zo ouderwets romantisch en zo kneuterig. Maar we blijven hangen en ik zie vanaf een afstand mezelf zitten op de bank. Met een niet te verbergen glimlach rond de afprijzende lippen en we zeggen tegen elkaar: ‘mooi heh’? En we slikken een traantje weg want we gaan hier toch zeker niet zitten janken om een beetje liefde? Om een oude vrouw die de ontmoeting krijgt waar ze al jaren op zat te wachten? Om een broer die zijn zus na honderd jaar weer terug ziet?
Maar er zit niets anders op dan toe te geven dat onder dat masker van onverschilligheid een goed-gevoel-sukkel-van-jewelste zit. Tegen wil en dank, tegen alle pessimistische berichten in over het wereldleed word ik nog steeds het meest geraakt door een beetje liefde. Van wie en voor wie, het maakt me niet uit.
Dus, Arjen Lubach, ‘eat your heart out’. Ik ‘imagine’ wat ik zelf wil en jij gaat gewoon door met zure, correcte grapjes maken.