Gisteren een stuk van de documentaire Alicia gekeken. Het maakte indruk. Stel je voor dat je als kind maar wacht en wacht in een kindertehuis, totdat iemand je komt halen. Jij bent er helemaal klaar voor, maar wie is er klaar voor jou?
In ‘Alicia’, documentaire, wordt het meisje Alicia drie jaar lang gevolgd. Zij is één jaar oud als ze uit huis wordt geplaatst. Via een pleeggezin komt ze op vijfjarige leeftijd terecht in een kindertehuis en als ze negen is zit ze daar nog steeds, in afwachting van plaatsing bij een nieuw gezin.
Zoeken jullie wel?
In het begin van de documentaire hoor je het meisje vragen: ‘maar zoeken jullie wel dan voor mij?’ Waarom sta ik niet op een wachtlijst? Een medewerkster legt haar uit dat ze voor haar speciale mensen zoeken omdat zij zo’n speciaal meisje is. Alicia begint te huilen. ‘Ik ben helemaal geen speciaal meisje, ik ben een gewoon meisje, ik ben gewoon’.
Hartverscheurend hoe je dat kleine meisje ziet opgroeien in een kindertehuis met zoveel andere kinderen. Kinderen die wel af en toe opgehaald worden. Haar moeder heeft geen geld voor benzine om te komen. Later zien we de moeder met een broertje van Alicia. Alicia is jarig en mag naar haar toe. En al zijn ouders misschien niet goed genoeg voor hun kinderen of schieten ze op alle fronten tekort, het hebben van een ‘mama’ is zo belangrijk. Alicia geeft haar moeder kusjes op de wang. Moeder is op haar manier lief maar haar manier duurt veel te kort voor een meisje van negen.
Die ogen
En je ziet haar liggen op bed, staren uit het raam, woedeaanvallen krijgen, de controle verliezen, wegkruipen bij een leidster, mailtjes versturen met hartenkreten als ‘zoek snel aub’. En dan die ogen. Die donkerbruine, verdrietige ogen. Die ogen die van links naar rechts vliegen, wanhopig en zoekend. Hoe moet zo’n meisje later leren hoe het wel moet of kan gaan? Hoe zal zij in het leven terechtkomen na deze treurige start?
Ik moet de docu nog afkijken en ga dat zeker doen. In de valse hoop dat er een warme vrouw komt, zo’n moeke, met armen die bedoeld zijn om vast te houden. Die zegt ‘Op jou hebben wij gewacht en wat was jij het wachten waard’. En dat moeke dan een man heeft die te vertrouwen is. Die met respect omgaat met meisjes zoals Alicia. Die wacht tot hij naderbij kan komen. En dan een huis met een haard. En warme vloerbedekking. Warme chocolademelk en knuffelbeestjes. Voor het hele leven, zoveel knuffels dat het helemaal goed gaat komen met haar.