Vriendin heeft een stoere bui. Bij de Mediamarkt kopen we alvast mijn verjaarscadeau: een koffieapparaat, je weet wel, met verse bonen en zo. Eindelijk hebben we een keuze gemaakt. We trekken de doos uit de stelling. Een vriendelijke verkoopster adviseert een paar ontkalkproducten en verzamelt ze voor ons. Vriendin heeft sterke verhalen gehoord van vrienden die het altijd voor elkaar krijgen om af te dingen en hoewel wij niet voor afdingen in de wieg zijn gelegd, neemt Vriendin het heft in eigen handen.
‘Krijgen we nu als extraatje een zak bonen cadeau’, vraagt Vriendin allerliefst. De verkoopster knippert niet eens met de ogen.
“Nee, dat doen we echt niet”. Vriendin voelt de bui al hangen.
“Oh, maar we horen juiste dat jullie juist altijd zo meewerken met dit soort aadigheidjes”.
De verkoopster schudt weer het hoofd. “Nee, sorry, dat doen we niet. Ja misschien als er iets heel duurs wordt gekocht, een televisie bijvoorbeeld…” (Wat moet je nu met bonen bij een televisie, of kan dat ook al tegenwoordig?).
Vriendin gaat het verliezen maar is geenszins van plan dit te accepteren. Het gaat nu alleen nog maar om ‘winnen’. Wij niet, jij ook niet. ‘Nou’, zegt Vriendin met de moed der wanhoop, ‘dan weet ik niet of wij het wel gaan kopen’.
Ik denk alleen maar, wat gaat ze nu toch doen, we hebben geen tijd voor dit gedoe, we hebben een mooie machine staan, we willen echte koffie, het is mijn cadeau’. Vriendin zoekt mijn steun terwijl ik haar toch in stilte wanhopig aankijk. Wat een moment om je gelijk te halen.
‘Nee’, zegt Vriendin, ‘we denken er nog over na’ en loopt weg. De verkoopster en mij in stomme verbazing achterlatend. Als een trouwe echtgenoot loop ik een beetje beschaamd achter vriendin aan. Achter de stelling van gloeilampen kijkt ze mij ontzet aan en we schieten onbedaarlijk in de lach. Zo lief zoals ze dan zegt: ‘ik kon toch niet anders’. Ik leg niet eens uit wat ze ook al weet. Wij hebben verloren.
We willen toch die koffiemachine met bonen en ontkalktabletjes. We kijken stiekem om het hoekje waar het meisje gebleven is en kruipen dan op handen en voeten weer terug naar de koffiehoek. Vriendin sleurt de doos weer uit de stelling, ik weet mijn weg inmiddels naar de ontkalkprocedures en samen lopen we zo hard we kunnen naar de kassa. Buiten geef ik haar een knuffel en koop een pak bonen voor Vriendin. Ah, gossie.