Ik werk in het centrum van Den Haag. Net als in andere grote steden wordt er onophoudelijk gebouwd en gesloopt. Nu ook. Een groot pand dat tussen druk bezochte winkels staat, wordt door hijskranen met grijpers om zeep geholpen. Er staan veel mensen. Ik kijk even omhoog, het stof wegwuivend. Mijn blik valt op de muur die nu zichtbaar wordt achter een half weggebroken buitenmuur. Blauwe tegeltjes, de contouren van wat ooit een trap geweest is. Onmiddellijk krijg ik een weemoedig gevoel. Een herkenbaar gevoel van toen ooit een huis waar ik woonde gesloopt werd. Het zichtbaar worden van heel vertrouwde zaken die altijd verborgen waren voor anderen. Het behang, een kast die was blijven staan, een trap waar treden ontbreken maar waar wij liepen, schreeuwend naar elkaar, lachend in een sprint omhoog, somber afgedaald op donkere dagen. Niet alleen een huis wordt afgebroken maar een geschiedenis van mensen die gebeiteld was in steen, in vingerafdrukken op de muren.
5 reacties
Door het afbreken van een oud pand heb je ons een mooi verhaal als een gedicht gebracht!
Ook ik herken deze herinneringen. Misschien het zelfde huis?
En ook de mensen zelf worden in je omgeving steeds minder talrijk vind je ook niet.
Als ik vroeger op school niet had geleerd dat we in een zeer druk bevolkt land woonden zou ik dat zelf nooit gedacht hebben.
Vriendelijke groet,
Simen Vrederat
♫ ♫ memories are made of this…………….♫ ♫
Melancholie. Dat gevoel om wat geweest is en niet weer keert.