Adem mijn adem, voel wat ik voel…

Ken je het liedje? Vanmorgen moest ik daaraan denken toen ik bij de tramhalte stond te wachten op tram 2. Het was koud en de adem die ik uitblies kwam als een rookwolkje uit mijn mond.
En uit de mond van mijn buurman. En uit de mond van de dikke vrouw die langsliep. En uit de mond van de puber die met zijn muts over zijn hoofd anoniem door het leven wil gaan.
Maar ja, dan zo ademen!
Het maakt je ineens extra bewust van het feit dat we allemaal dezelfde lucht in- en uitademen. Dat kan een hele mooie gedachte zijn. Kan.
Maar het heeft ook een intimiteit die ik niet wil. Me niet bewust wil zijn. Adem mijn adem.
Maar voel maar niet wat ik voel.