Op de fiets naar het werk, rijd ik dezelfde route als de tram. Die, waar ik normaal in zit als ik niet op de fiets ga. Ik heb de gekke gewoonte om met die tram een soort van competitie aan te gaan omdat we elkaar zo vaak passeren.
Vanmorgen zag ik de tram al weer bij een halte staan en toen ik passeerde, dacht ik, ik doe het vandaag niet. Ga jij maar lekker je eigen gangetje, dan doe ik dat ook. Maar… ik kan het niet laten. Ik denk, als ik nu iets harder trap dan ben ik net voor de tram opstart, voorbij. En zo zou dat dan de hele weg gaan. Een vermoeiende bezigheid, ook met een e-bike.
Ik besloot hard te zijn voor mezelf. Ik doe er niet meer aan mee maar toen gebeurde het. Toen ik het ‘moeten winnen’ losliet, nam de trambestuurder het over. Hij wachte zelfs op mij bij de volgende halte. Ik zag het gebeuren. Op het moment dat ik hem voorbij reed, gaf hij gas. Maar ik heb hem een poepie laten ruiken. Met het zweet op mijn voorhoofd heb ik de longen uit mijn lijf gefietst, niet meer in te halen door die kinderachtige trambestuurder.
Tot ik ineens weer achter mij het irritante, bijna lacherige belletje hoor klingelen van een tram. ‘Dat kan gewoon niet waar zijn’. Wat blijkt, het was een andere tram, geen 2 maar de 4 uit Zoetermeer. En ik weet precies hoe het gegaan is. Met die leuke communicatiemogelijkheden van de bestuurder. Zoiets als: ‘Ja 2 hier, fietser uit het oog verloren, 4, hoor je me, 4, neem het over, zij fiets nu op de hoogte van de Grote Markt, blauwe blouse.’ En 4 zegt: ‘Heb d’r gezien, komt goed’.