Ik heb gisteren mijn iphone verkocht. Aan een jongen die mij zeker 8 mailtjes stuurde. 1) ik ben serieus 2) waar woon je 3) hoe laat ben je thuis 4) kan het eerder 5) kan het later 6) ik ben echt serieus 7) heb je een bon 8) ok ik neem h’m.
Zoals altijd twijfel ik heftig aan de mogelijkheid dat een marktplaatsreageerder op komt dagen. Als hij een kwartier na de afgesproken tijd nog niet is gearriveerd haal ik mijn schouders al op. Maar dan gaat de bel. Ik doe open en daar staat een plaatje van een afrikaanse jongen. Vrolijk, koptelefoon op, swingende kleding in felle kleuren en een open, stralende lach. ‘Hai Anja”, zegt hij.
Hij loop achter me aan de kamer in, vrolijk pratend, geeft Vriendin een hand, aait Hond. Vraagt wat voor hond, zegt leuke hond. Zegt: ben u kunstenaar, wijzend naar de schilderijen. Hij houdt van kunst.
Hij bekijkt de telefoon. Gaaf, zegt hij, ziet er goed uit, ik kan niet anders zeggen”. Zijn vodafonekaartje kan er niet in. Dat regelt een vriend van hem, zegt hij.
Hij haalt het geld uit zijn zak en vindt het helemaal top. Ik leg hem uit hoe hij moet lopen naar de tramhalte.
‘He, Anja, bedankt, we mailen”.
Daar gaat hij. Zo’n stuk vrolijkheid ben ik lang niet tegengekomen. Als ik hem na kijk, lijkt het of hij zweeft, zich beweegt vlak boven de grond.
Ik ga er bijna aan twijfelen. Maar hij is echt, het geld is echt, mijn telefoon is weg.
2 reacties
He Anja, inderdaad erg leuk (dat filmpje van 1 april is ook supergaaf). Mijn nieuwe PC start vanaf nu op met jou pagina 🙂
goh Anja, alweer leuk 🙂