Aardig of toch niet aardig?

Vriendin en ik gaan gisteren naar de film. Voor ons een noemenswaardig feit want in onze geschiedenis samen, is dat nog niet voorgekomen. We kiezen voor de documentaire over het leven van Amy Winehouse. We kiezen voor het filmhuis. Een goede, leuke plek vinden wij. We gaan naar de middagvoorstelling want we gaan daarna nog met een etentje de verjaardag van Vriendin vieren.

In het filmhuis wordt verbouwd. Er lopen meer bouwvakkers rond dan publiek maar dat zullen we straks in de zaal, pas echt goed kunnen zien. Uiteindelijk zitten er zo’n twintig mensen in de filmzaal. De eerste vijf minuten is er nog niets aan de hand. De beelden zijn veelbelovend en meeslepend, de muziek natuurlijk ook. Dan horen we heel zachtjes, alsof ze hebben afgesproken om het stiekem te doen, iemand boren. Het wordt steeds harder. Na vijf minuten kijken we elkaar eens aan. Na een kwartier stapt een dame uit haar stoel naar buiten, waarschijnlijk om te vragen of het minder kan.
Na haar stapt een heer naar buiten, waarschijnlijk met dezelfde vraag. Een ding hebben ze gemeen: er verandert niets aan de geluidsoverlast van hardwerkende klussers. Het is irritant, het leidt af en het is niet wat je verwacht in een bioscoop. De tweede helft van de film zien we in betrekkelijke rust.

Na de film lopen we de zaal uit daar staat een oudere medewerker ons op te wachten met zijn eerste zin:
‘Zo ook zeker last van de herrie’?
‘Nou’, zeggen wij, ‘het was heel storend, zeker bij een muziekdocumentaire’.
De man zucht en pakt een vrijkaartje uit een plastic zakje. ‘Nou, dan zal dit wel nodig zijn, niet waar, want herrie tijdens Amy Winehouse notabene, kunnen we niet aan natuurlijk’. Het cynisme druipt van zijn woorden en van zijn smalle bebrilde gezicht, af. Verbouwereerd pakken we de kaartjes aan waarna de man de volgende bezoeker bestookt.
‘Ook last gehad zeker, we hebben jullie gewaarschuwd, er wordt hier verbouwd’.
De mensen zeggen dat er geen waarschuwing was, ook wij hadden die niet gekregen. De man haalt zijn schouders op en geeft kermend bijna weer een kaartje weg. Aan zijn gedrag te zien zou je bijna zeggen dat hij het uit eigen zak moet betalen.
Ik word er boos om. Geef iets of geef niets. Maak je excuus of niet maar niet dit. Alsof we een stel zeurende kinderen zijn die gratis aan kaartjes willen komen. Ik loop terug en wil de man mijn kaartje teruggeven en uitleggen waarom ik geen prijs stel op dit kaartje. Maar ik kijk naar hem en zie zijn volkomen onmogelijkheid om zijn gedrag te begrijpen, analyseren, aan te passen. Hij is alleen nog meer op zijn teentjes getrapt.

We druipen af. Een collega had me gewaarschuwd voor een triest gevoel na de film. Dat klopt. Maar niet alleen door de film.

Trouwens, gaat dat zien, gaat dat zien. Amy Winehouse. Wat een talent, wat een verspilling van talent. Wat een akelige wereld voor talent om in op te groeien en om in dood te gaan.