Aandacht

Je hebt dat wel eens. In een gesprek hoor je iets dat je herinnert aan iets dat jij hebt meegemaakt. Dat wil je (nog) een keer vertellen. Maar hoe vraag je daar aandacht voor. Op een verjaardag waar iedereen door elkaar praat is dat lastig. Aan een tafel zit ik met vijf andere mensen. De ene twee hebben het over schaatsen. De anderen over Heereveen. Is er een mooiere brug denkbaar voor mijn vreselijke verhaal. Ik laat heel even iets vallen over Heereveen. Een beetje geoefende luisteraar zou dat aanvoelen en vragen: “goh, wat heb jij dan met Heereveen”. Maar niemand. Ieder is met zichzelf en hun eigen ontzettend interessante verhaal bezig. Mijn vriendin helpt me. Geeft nogmaals een hint waardoor anderen zouden kunnen vragen: “O ja, vertel eens?” Maar niemand. De zin van Vriendin blijft hangen in het luchtledige en niemand die hem vangt. Weg kans, weg unieke mogelijkheid om nogmaals aandacht te vragen voor wat mij toch is overkomen.

In de auto terug denk ik er over na. Zou iemand dat herkennen? Hoe je een gesprek manipuleert om je zin te krijgen. Zin in de zin van zin.

Voel ik me beschaamd? Nee. De volwassen ik lacht om het kind in mezelf dat zo graag het verhaal wil vertellen maar niemand die luistert. Misschien dat daarom een Blog is uitgevonden. Dat je gewoon kan vertellen waar niemand op zit te wachten.

Dus luister. Het was tijdens een familieweekend. We waren in Heerenveen en we gingen schaatsten. Ik zou eigenlijk niet meedoen maar…

Ach, ik heb er nu geen zin meer in. Mijn pols doet pijn.