We kijken een serie op Netflix: Designated Survivor. Tijdens de State of the Union wordt één persoon van het kabinet op een geheime locatie ondergebracht voor het geval er iets zal gebeuren. Omdat dit zo’n uitzonderlijke situatie is, wordt hiervoor een onbeduidende minister aangewezen. Laat nu in deze serie het hele kabinet en congres opgeblazen worden. Ineens ben je dan als designated survivor de nieuwe president van Amerika.
Angst
Wat de serie vooral met mij doet is dat het me angstig maakt. De macht die plotseling één man kan hebben die feitelijk nergens echt verstand van heeft.
Nu is deze president in de serie een man die het goed wil doen, maar hoe zit het met de ‘echte’ president van Amerika. Ik weet dat ‘echt’ niet tussen haakjes hoeft want hij is echt. Maar voor mij is hij de blonde versie van een mislukte superman. Iemand die denkt dat hij superman is, is gevaarlijker dan superman zelf.
Gekonkel
Je hoort vaak over politiek gekonkel. Dat je soms dingen moet slikken omdat je anders iets niet voor elkaar krijgt. Ook onze politici konkelen zich een slag in de rondte. Het hoort erbij, maar wat als je gaat konkelen met echte principes, met jouw idealen, met jouw normen en waarden?
Of als jouw ego te groot is om netjes te konkelen, dat je wilt winnen om andere redenen dan de juiste? Om er zelf vooral beter van te worden. In de serie maakt het gadeslaan van gekonkel mij moedeloos. Misschien wel omdat het niet anders lijkt te kunnen.
Een echte president
Bestaat zo iemand eigenlijk wel? En als we dichter bij huis kijken, hoe correct zijn we zelf? Of jouw baas of leidinggevende. Misschien ben je zelf wel die baas. Kun je jezelf in de spiegel aankijken elke dag opnieuw. Ik weet niet meer precies wat het was maar ik heb mezelf wel eens betrapt op een leugentje dat bijna vanzelf mijn mond uitrolde. Dat je, terwijl je iets zegt, denkt: waarom? Waarom doe ik dit of zeg ik dit? En het was niet groot of heel belangrijk maar juist daarom des te interessanter. Waarom dan toch?
Macht
Zou jij zoveel macht aankunnen? Ik niet. Ik moet er niet aan denken. De verleiding elke dag weerstaan om niet voor jezelf te kiezen maar voor ‘het volk’. Hoe rechtschapen moet je zijn en kun je zijn. Hoe eerlijk moet je zijn om jezelf te zien in alle schoonheid en lelijkheid die we als mens nu eenmaal met ons meedragen.
Trump
Eén ding moeten we Trump nageven. Hij veinst niet. Nergens. Hij is de klootzak die hij is. Hij is het enorme ego dat zo groot is dat er geen plaats is voor een geloofwaardige schil van sympathie. Hij liegt en hij weet het. Misschien is dat uiteindelijk minder gevaarlijk dat al die ‘goede’ presidenten die er waren.
Niets is zo pijnlijk dan iemand vertrouwen die niet te vertrouwen is.