Dan ben je een volwassen vrouw. Maak je een keuze, neem je een beslissing. Zit er in je hoofd dat kleine kind, die zeurt, niet wil, weg wil.
Deze week waren er een paar spannende dingen. Zo zou ik voor het eerst gaan lesgeven in Creatief schrijven en ging ik werken bij het AD.
Als oefening was het een hele goede geweest. ‘Beschrijf de innerlijke dialoog’ als je ergens vol spanning naar toe gaat’. Ik was vergeten hoe erg dat kleine, bange meisje nog ergens in mij verstopt zat. Dus toen zij gisteren zei: ‘we kunnen toch gewoon niet gaan’, gaf ik haar wel gelijk. Maar dat duurde maar even. Weggaan is geen optie. Maar als iemand had kunnen zien en voelen hoe het kleine meisje, stampvoetend de hele wereld om haar heen super stom vond, dan had ik nooit ergens naar binnen gemogen.
Volwassen vrouw
Maar wie er naar binnen stapt, in dat werkelijke leven, is een volwassen vrouw die niet in het minst oogt naar een zenuwachtig onzeker meisje. Ze doet haar ding best redelijk goed en speelt haar rol met verve. De rol van de volwassen vrouw, van de zzp’er, van de docente.
Yoga
Het deed me denken aan de tijd dat ik yogalerares was. De opleiding gevolgd, mijn lichaam best in staat om rare houdingen aan te nemen, dus mijn lesgeven begon. Met yoga heb je een groot voordeel: je kunt te pas en te onpas zeggen: ‘sluit je ogen en haal eens diep adem’. Je doet zelf mee en het werkt. Als je het helemaal niet meer weet laat je ze liggen en doe je een ontspanningsoefening van een minuut of dertig… dat helpt ook. Anders is dat als je les geeft in een ander vak.
Als het bij je hoort
Maar met schrijven is het toch anders. Meer dan met yoga en daar kom ik nu pas achter, hoort schrijven bij mij als een veter in een schoen, als koffie in een kopje. Ik houd zo van dat getik, van dat verzin en geraak en de mogelijkheden die letters mij geven, dat ik dat graag wil delen met anderen. Ze zeggen vaak dat je de studenten krijgt die je verdient. Is het heel erg als ik zeg dat het een hele leuke groep is? Een stemmetje zegt: ‘wacht maar af, dit was pas les 1’.
Ging het perfect? Nee. Mijn hele zorgvuldige programma draaide ik bijna twee keer zo snel af als gepland. Zo had ik gedacht dat niet iedereen op tijd zou zijn maar eigenlijk begonnen we al voordat het werkelijk tijd was. Duurde opdrachten korter en was er zelfs een moment dat ik dacht: ik ben gewoon een uur te snel klaar. En in mijn hoofd en hart bleef het oorverdovend stil, geen andere leuke ideeën, stil.
Maar het kwam allemaal goed. En in mijn hoofd geen tweestrijd. Geen meerdere stemmen die het tegen elkaar opnemen, geen gevecht en gejank. Stil en dankbaar.