Vijf december, pakjesavond. Voordat we echt beginnen geeft mijn zus aan mij en mijn oudere zus een pakje. Als we het openmaken zien we een prachtig ingelijste foto van mijn ouders en een mapje met foto’s. De laatste foto’s op het digitale cameraatje van mijn vader voordat hij, 3,5 geleden, overleed. Mijn vader was geen fotograaf en waarschijnlijk zijn de foto’s door ons zelf of door mijn moeder genomen. Wat zien we? Een gelukkige moeder, blij lachend. Een tevreden vader, blij lachend.
En dan, mijn vader, heel ziek. Zo ziek, dat ik het me amper herinner. De beelden die je wegstopt. Mager, benauwd en wanhopig.
Een foto van mijn moeder, zeventig werd ze, de dochters om haar heen, handen vol bloemen en de belofte dat we haar verjaardag later echt zouden vieren. Als het met mijn vader beter zou gaan. Wat zag ze er goed uit, wel heel moe maar dat was niet zo gek. Die grote verjaardag heeft ze nooit meer gehad helaas. Haar laatste verjaardag, dit jaar, vierden we in het ziekenhuis. Vierenzeventig haalde ze net. Die nacht overleed ze.
Hoe foto’s je terugwerpen in de tijd.
1 reactie
er zitten echt een paar mooie foto’s tussen he.
gelukkig zijn die nooit verloren gegaan