Anita Witzier heeft een nieuw programma, een vervolg op Anita wordt opgenomen. Zij bezoekt wekelijks een ziekenhuis en onderzoekt steeds een ander specialisme in een andere leeftijdsgroep. Ze volgt daarbij de levenscyclus: van neonatologie tot geriatrie.
Gisteravond ging het over jonge kinderen met ernstige hartafwijkingen.
Wat mij elke keer weer opvalt is de enorme betrokkenheid, bevlogenheid bijna van artsen en verplegers. Een arts die weet de volgende dag een zware operatie uit te voeren, eentje met consequenties, kan niet de dag ervoor even lekker de dingen doen die gewone stervelingen doen op een vrije dag.
Aangeslagen
We zien artsen die enorm aangeslagen zijn als een behandeling niet naar wens verloopt of erger, mislukt. Maar niet alleen krijg ik bewondering voor het verplegend personeel maar ook voor ouders van doodzieke kinderen en voor de kinderen zelf.
Mooi en breekbaar meisje
Er is een meisje van net vijf jaar. Geboren met een ernstige hartafwijking. De ouders wilden dat het kind geboren werd omdat het blijkbaar de bedoeling was om geboren te worden. Ze is al vaak geopereerd. Nu moet ze een zware en noodzakelijke operatie ondergaan waarvan de uitkomst onzeker is.
Een meisje met blonde, wapperende haren. Ze loopt mank vanwege een gedeeltelijke verlamming als gevolg van een eerdere operatie. De ouders zitten vol liefde naast haar en gaan mee als ze de operatiekamer wordt ingereden. Dan moeten ze wachten, wachten, wachten.
48 uur
De eerste 48 uur zijn kritisch. Het optimisme van de moeder, de zorgelijke blik van de vader.
Die uren komt het meisje redelijk door. Dan ineens horen wij als kijker dat het meisje het niet gered heeft. Ze is in het ziekenhuis overleden aan hartritmestoornissen.
We zitten verslagen voor de televisie. Waar is het happy end? Het ‘feel-goodmoment’?
Dat wij als neutrale kijker al zo van slag zijn… Ik denk aan de ouders, de arts, de verpleegster. Wat een verdriet en wat een strijd om te strijden.
En dan te bedenken dat artsen en verpleegsters dit dikwijls meemaken. Die momenten van verlies. Je geen fouten kunnen veroorloven omdat de gevolgen enorm kunnen zijn.
Respect
Met respect kijk ik nu naar al die mensen die in het ziekenhuizen, verpleeghuizen of andere instellingen voor ons, mensen, zorgen. Hoe zij een groot deel van hun leven bezig zijn met de zorg voor, voor hen, onbekenden. Maar dat doen met een groot hart.
Dan wens ik dat ik ook met zo’n groot hart geboren was.