9 maanden dat mijn moeder dood is. Soms kan ik het niet bevatten. Vanuit het niets zie ik haar ineens weer liggen. Dood. Mijn moeder. Weg. Ik krijg met moeite de beelden uit mijn kop van de laatste maanden van haar leven. Wat een lijdensweg. En wat een vragen heb ik nog. Heeft ze het geweten, toen ze haar verjaardag vierde? Heeft ze het geweten dat dit het was?
Ik herrinner me het afscheid van haar zussen. Ze stonden rond haar bed en ze zei: maak er wat van, meiden, ga genieten, doe het niet zoals ik het heb gedaan”.
Dus ja, ze heeft het geweten. Wat eenzaam.
1 reactie
Dank je wel.
Zóó herkenbaar.
En ja, het is een cliché maar je komt alleen op de wereld en gaat alleen weer weg.
Omstanders kunnen in beide gevallen alleen maar helpen met liefde. En dat hebben we allemaal naar eer en geweten gedaan!