Vijftien jaar geleden al weer. Weten waar ik was, hoe ik me voelde, de paniek, de angst, de vreselijke beelden. Vandaag zal er veel herdacht worden maar ik herdenk niet de aanslag maar de vijftien jaar.. Want vijftien jaren zijn ook vijftien jaren in mijn en in jouw leven. Wat is er niet gebeurd in die tijd?
Vandaag, 11 september is D. jarig. Haar verjaardag is ineens verbonden met een trieste gebeurtenis en dat is niet de bedoeling want D. verdient meer dan dat. D. wordt vandaag 80 jaar. En weet mij nog steeds geboeid door haar verhalen, meningen en oprechte woede, compassie en liefde, aan haar tafel te kluisteren. Dat, als je weggaat, je je rijker voelt dan voorheen.
In die vijftien jaar heb ik ook afscheid genomen van heel veel mensen. Zijn er ook heel veel super lieve mensen bij gekomen, zijn er baby’s geboren waarvan je je nu niet meer kunt voorstellen dat zij er toen niet waren. Die nu met een Iphone in de hand hun route bepalen.
In die vijftien jaar zijn er relaties gebroken en nieuwe liefdes gevonden. Zijn er feesten gevierd omdat feesten gevierd moeten worden. Is er getrouwd, gescheiden, ruzie gemaakt en vrede gesloten.
Als we nu om ons heen die grote wereld zien vechten om er boven op te komen, om wat stuk is te lijmen, om te repareren wat niet langer kan wachten, ben ik zo dankbaar om mijn kleine wereld. Om op kraamvisite te gaan bij M, om in gedachten bij dierbaren te zijn die afscheid moeten nemen, om te juichen of te huilen met mensen die ik echt aan kan raken. Een gekke dag om dankbaar te zijn misschien maar misschien wel de juiste dag om te omarmen wat je kunt omarmen. Waar je bij kan omdat het heel dichtbij is.