Mijn vader is al zes jaar dood. Eergisteren was zijn verjaardag (geweest) en ik heb niets geschreven over hem of over die dag. Vaag was ik me bewust van zijn verjaardag maar ik had een optreden en een druk weekend verder, dus het is er bij ingeschoten. Een licht schuldgevoel levert dat wel op.
Dat schuldgevoel deed me denken aan vroeger. Toen ik als kind in bed lag ging ik bidden voor iedereen. We waren niet supergelovig maar ik dacht toch met een gebedje de wereld te kunnen redden. Nu was de wereld wel erg groot maar ik kon toch in ieder geval het gezin voor onheil behoeden?
Ik deed tien weesgegroetjes voor mijn vader, voor mijn moeder, en eentje voor de zusjes en broer, die konden wel met minder. Ik voelde me schuldig als ik eerst met de gebedjes voor mijn vader begon, alsof ik van hem meer hield dan van mijn moeder! Hetzelfde voor de volgorde van zusjes en broer. Dus ik herhaalde de hele reeks totdat iedereen een keertje nummer 1 was geweest.
Een vermoeiende bezigheid was dat en het bleek een geweldige voedingsbodem voor dwangmatig handelen. 🙂
1 reactie
Niet nodig om je schuldig te voelen! Zie het positief: je hebt kennelijk de dwangmatigheid overwonnen! Yeah!