Mijn moeder is nu bijna vier jaar geleden overleden. Vier jaar. Ik was er van overtuigd dat het drie jaar was maar met rekenen en terugkijken en zussen die het beter weten, besef ik nu dat het inderdaad al vier jaar is.
We eten twee keer per jaar met nichtjes en zussen. Helaas is dit niet meer de uitgebreide groep die je misschien voor je ziet als ik het heb over een etentje met ‘zussen en nichtjes’. Wij, zussen, zijn de grootste groep. Een van mijn nichtjes heeft helaas al twee keer afscheid moeten nemen van haar zussen. Zij zegt: “Toen I. stierf heb ik zeker tien jaar lang nog gezegd dat mijn zusje pas was overleden. Of het nu een jaar was, of twee maar zelfs bij tien, bleef ik zeggen ‘pas’.”
Misschien is het niet zo raar dat als je iemand verliest, de tijd ineens er niet meer toe doet. Dat heel lang, voor je gevoel heel kort is omdat het gemis nog net zo heftig is. Of omdat het verlies te groot is om te bevatten. Of omdat je nog steeds getroost wilt worden.
Maar ‘hé, life goes on’.
1 reactie
Ja, life goes on Maar gemis blijft nog heel lang. Nooit meer de dochter van…Mooi geschreven, sterkte!