Bij zo’n titel zou je misschien een vrolijker plaatje verwachten. ‘Jubileum’ klinkt feestelijk en ’25’ ook best wel. Maar ik ga het hebben over 25 jaar in dienst zijn bij dezelfde werkgever.
Dat ga ik dit jaar ‘vieren’. Zie hoe voorzichtig ik ‘vieren’ schrijf want mag je nog wel vieren dat je ergens 25 jaar in dienst bent? Ik merk, dat als ik het aan iemand vertel ik mijn verhaal omlijst met allerhande plustekens die de ander duidelijk moeten maken dat er in die 25 jaar een weg bewandeld is van groei en succes. ‘Afwisselend, drukkerij, de eerste Macintosh computer, zetwerk, dtp, donkere kamer, geur van inkt, dtp, internet, redacteur’. En opleiding, na opleiding, na opleiding.
Gisteren zei ik nog: ‘Ik ben pas een jaar of tien ambtenaar’. Dat dat nog eens uit mijn mond zou komen! En dan die meelijwekkende blikken van toehoorders. ’25????’. ’25 jaar, hoe houd je dat vol’. Want het is niet meer van deze tijd om ergens zo lang te werken. Je moet dynamisch en sneller dan het licht zijn, je kont keren, nieuwe wegen bewandelen, exploiteren, innoveren, bewegen.
Ik heb bewogen, ik beweeg nog steeds. Het zou pas erg zijn als ik niet meer met mijn hart aanwezig ben. Als het me niet meer uitmaakt wat ik doe of hoe ik het doe. Het is pas erg als ik niet meer trots ben op werk dat verricht wordt, resultaten die behaald worden. Maar tegen wie zeg ik dit eigenlijk? Tegen jullie? Ik vrees dat ik gewoon mezelf aan het bewerken ben. Gewoon omdat ik zin heb in een feestje. Dat is het eigenlijk.