Het is maar goed dat ik geen kinderen heb. Denk ik.
Zou ik het kunnen?
Loslaten
opvangen
loslaten
laten?
Als ik al zoveel moeite heb om verdriet en pijn te zien bij hen die mij dierbaar zijn, hoe zou dat in godsnaam moeten zijn met eigen kinderen?
Vroeger als kind lag ik in mijn bed en bedacht dat het beter was als iedereen eerst zou sterven. Ik op het laatst. Niet dat ik het leven zo leuk vond of omdat ik lang wilde leven. Nee, ik dacht dat ik als enige de pijn kon dragen.
Wat zegt dat over mij?
In ieder geval dat ik weinig vertrouwen heb in de draagkracht van mijn naasten. Hoog tijd om dat te veranderen.
Ik weet hoe het is om (ziele)pijn te hebben, om lief te hebben, om te verliezen, om te vallen en op te staan. Mijn leven is er alleen maar mooier door geworden.
Eigenlijk zou je dat iedereen moeten gunnen. Echt leven en vertrouwen in je kracht en de warmte en liefde van mensen om je heen.