We zijn op bezoek bij Vriendins moeder in het verpleeghuis. Moeder is licht dementerend wat vooral blijkt uit het stellen van continue dezelfde vragen. Dat geeft helemaal niks, we geven gewoon dezelfde antwoorden.
We nemen moeder mee in de rolstoel naar buiten. Voor de vijfde keer zegt moeder tegen dochter:
“Wat heb jij een mooi shirtje aan”.
“Ja mooi heh, zo zie je, ik ben wel oud maar heb nog smaak.”

Moeder haalt haar schouders op. “Oud? Jij”
Vriendin vraagt: “Nou, mam hoe oud denk je dat ik ben?” Ik ben geboren in 1960, het is nu 2011″.

Moeder slaat op haar knie.
“Nee,” zegt ze, “ben jij al dertig”?
“Ik zal het je nog sterker vertellen”, zegt dochter, “ik ben zeker al veertig”.

“Ja, vast”, zegt moeder.
“Ik zal het je nog sterker vertellen”, zegt dochter, “ik ben al vijftig”.

Moeder blijft haar aankijken met een blik waar verbazing de boventoon voert.
“Jeetje”, zegt ze, hoe oud ben ik dan wel niet…. jij bent de jongste.”
“Zeventig?”, vraagt dochter.
“Nee”, zegt moeder, “dan ben ik zeker tachtig, jeetje, wat een oud wijf ben ik dan. En jullie wonen in Den Haag?”