Valentijnsdag. Mensen van mijn generatie kijken er toch wat meewarig naar. Ja, leuk. Ja, onzin. Vriendin en ik doen er niet aan, hoewel ook gedachten aan één rode roos mijn gedachten passeren. Eén rode roos te ontvangen of te schenken…
Maar we doen het niet, Vriendin en ik. We zijn watjes wat voornemens volhouden betreft, maar deze lukt.
Wij doen niet aan Valentijnsdag,
maar wel aan de liefde.
Natuurlijk doen we wel aan dankbaarheid voor de liefde. Geen geheime liefde. Open en bloot doen we dat. Zou het niet mooi zijn om een dag van de Liefde in het leven te roepen. Niet alleen de liefde tussen man en vrouw, vrouw en vrouw, man en man maar ook de liefde in het algemeen. Voor je medemens, voor je familie, voor je vrienden, voor de mensen om je heen en voor de mensen niet om je heen. Mensen die er niet meer zijn maar belangrijk voor je waren. Gewoon een dag zonder commercieel gedoe maar bijvoorbeeld een dag om elkaar te bedanken met een mooi gedicht of met een paar echte woorden op echte kaartjes. Ik heb veel mensen om te danken. Bij al die mooie berichten die je verstuurt, zou minstens een bericht moeten naar iemand die misschien niet veel berichten krijgt.
Een roos voor een kind
Ik hoorde over een school waar een bloemist rozen verkoopt en deze dan ook namens het kind aan een jongen of meisje in de klas overhandigt. Sympathiek? Misschien. Ik denk dan aan het mooiste meisje van de klas die bedolven wordt onder rozenblaadjes terwijl Marianneke, net zo meisje en net zo verlangend, geen roos krijgt. Voor beide meisjes niet wenselijk denk ik. Als ik bloemist was zou ik heel goed kijken naar de gezichtjes van de kinderen en zij die jouw blik ontwijken of naar beneden staren, aan hen zou ik ook een roos geven. Daar maak je dan zelf een tekst voor. Want: bloemist, dat ben je in hart en nieren.